12 uur in de oven, en dan?

Door het vermakelijke, en goedkope, kookboek “houdbaar en heerlijk” ontdekte meneer het concept fruitleer: gedroogd gepureerd fruit, in een dunne plak. Dat wilde meneer wel eens proberen. Hij kocht een bakje aardbeien (uit Kenia of Marokko ofzo) en pureerde dit met de sap van een halve citroen (uit Spanje) en twee eetlepels honing (uit Amsterdam-noord). Deze prut goot hij uit op een bakplaat met aluminiumfolie die vervolgens zes uur in een lauwwarme oven (ca 50 graden) verdween. Het resultaat: een onlosmakelijk verbonden fruit-aluminium legering. Patent is aangevraagd, wordt de nieuwe Kevlar. Eetbaar was het echter niet, zeker niet als je vullingen hebt.

Bij de volgende poging maakte meneer daarom gebruik van een soepele kunststof taartvorm. Aardbeien had hij niet meer, maar wat abrikozen en geperste sinaasappels wilden ook wel gepureerd worden. Zes uur later had meneer inderdaad een plak fruitleer. Soepel, helder oranje en intens van smaak. Best lekker. 

En toen? Wat moet een mens met een plak fruitleer? Meneer wist het eigenlijk ook niet. Spreuken over bestemmingen, en wegen er naar toe klonken in zijn hoofd. Uiteindelijk sneed hij er maar een paar reepjes van, en verzon daar een gerechtje bij. De rest knabbelde hij op, uit het vuistje, voor de tv. Dromend over ‘Sterren dansen op het Fruitleer”.