Man man, denk je het een keer makkelijk te maken, komt nóg niemand erop. Ik ben niet boos, maar wel verdrietig. Worstvocht natuurlijk. Dat ziet een kind.

Het zit zo. Meneer heeft een volautomatische worst- en vleesrijpingskast. (Die functioneert heel aardig, maar hij zit nog in de testfase. Er komt een dag -echt, Paul– dat hij erover schrijft.)  Tijdens het drogen verliest een worst vocht, in totaal zo’n één derde tot de helft van zijn gewicht. Dat moet ergens heen. Meneer heeft daar, in zijn kast, een luchtontvochtiger voor draaien. Van de Blokker en via Koninginnedag beland in meneer’s wollige worstarmen. Werkt als een malle. Een malle met een IQ van 70 en een hangend oog, maar toch best aardig. De ontvochtiger verzamelt het worstvocht in een bakje. En als het bakje vol is, dan gooit meneer het leeg. Maar natuurlijk niet voor er een maar-wat-is-het van te maken. En er een slokje van te proeven. Het smaakt naar water, met een vleessmaak. Spa-Speknek, zeg maar, zuiverheid die voor je zorgt.