Maar, wat is het?
Man man, denk je het een keer makkelijk te maken, komt nóg niemand erop. Ik ben niet boos, maar wel verdrietig. Worstvocht natuurlijk. Dat ziet een kind.
Het zit zo. Meneer heeft een volautomatische worst- en vleesrijpingskast. (Die functioneert heel aardig, maar hij zit nog in de testfase. Er komt een dag -echt, Paul– dat hij erover schrijft.) Tijdens het drogen verliest een worst vocht, in totaal zo’n één derde tot de helft van zijn gewicht. Dat moet ergens heen. Meneer heeft daar, in zijn kast, een luchtontvochtiger voor draaien. Van de Blokker en via Koninginnedag beland in meneer’s wollige worstarmen. Werkt als een malle. Een malle met een IQ van 70 en een hangend oog, maar toch best aardig. De ontvochtiger verzamelt het worstvocht in een bakje. En als het bakje vol is, dan gooit meneer het leeg. Maar natuurlijk niet voor er een maar-wat-is-het van te maken. En er een slokje van te proeven. Het smaakt naar water, met een vleessmaak. Spa-Speknek, zeg maar, zuiverheid die voor je zorgt.
Een driedubbele, links- en rechtsom gedraaide, waarna gefilterde rabarcello?
vlierbessensiroop/likeur. Iets met een hoge viscositeit in elk geval.
Een inspiratieloze Meneer die ons gezellig een dagje bezig houdt met een glas water. Minimalistisch foodbloggen 2.0
Drie hoera’tjes voor Calhovin.
Een hand, een blauwe pleister, en een glaasje zelfgestookte Aquavit?
De zelfgestookte alcohol?
Een heel vies smakeloos maar supergezonde light soeppie. Past meneer niet meer in zijn duikpak?
64%?
Het klinkt alsof het smaakt zoals het ruikt bij de slager.
Een basis voor bouillon?
En ik had dus nog gelijk ook. Water.
tsss…!
Mocht je het op de markt brengen: zet op het etiket eau de jambon. Tikken de mensen net weer een eurootje meer voor af 😉
Fijn om te lezen dat er geschriften over komen!
@calhovin WORSTwater he! Of Eau de Jambon, zelfs