We zeggen het niet vaak, hoogstens twee keer per jaar, maar dit Wateetons Wilde Weekend was het allerwildst weekend ter wereld. Vers kwamen de vijf hardliners en één meneer na een middennachtelijke gang naar het vliegveld, twee uur vliegen en drie uur rijden aan in het Zweedse of zij zaten al weer in de auto om een damhert op te halen. Bij aankomst bleek, ahum, het beest nog in het bos te lopen. De jager was het vergeten. Het schot in de verte en het 60 kilo wegende warme lijf in de kofferbak waren, zo vers uit de stad en de brave vliegtuigboterham net achter de kiezen, wel even slikken. Dat het beest vervolgens ook nog eigenhandig ontweid moest worden, ging een enkeling te ver. Gelukkig waren er ook handen nodig om de zaklantaarn vast te houden. Diezelfde dag werden we tot overmaat van ramp door een andere jager gebeld dat hij een ree voor ons had. Schoongemaakt gelukkig. Zo hingen erde eerst avond al twee dieren in het Dalslandse novemberduister. De vleesloze workshop zuurdesembrood maken en de vijf flessen Zweedse Mackmyra whisky bij het haardvuur brachten de woest kloppend harten weer langzaam tot rust. Een enkele fanaticus kroop nog wel achter de kachel voor een improvisatiedessert, een verse wildpaté en Zweedse kaneelbroodjes. Om half 11 lag iedereen op een oor: wateetons milde weekend.

Op zaterdagochtend, met een goede nachtrust, een stevig ontbijt, veel koffie en een paracetamol als fundament durfden de gasten het volgende avontuur wel aan: het verwerken van de dieren. Meesters Johan Postma en Meneer Wateetons doceerden het uitbenen en uitsplitsen van de beide dieren: voorhand, achterhand, filet, dikke lende, muis, sucade etcetera. En worstvlees, veel worstvlees. Het kop-tot-staart principe indachtig werden de botten en afsnijdsels gekookt tot fond terwijl de echt onverwerkbare zaken als huid, ingewanden en poten terug gegeven werden aan de natuur: de palingen in de beek naast het thuis en de lynxen, vossen, dassen en wolven in het bos.

Zweedse Johán, die ons de vorige dag van de ree had voorzien en niet te verwarren met onze gelijknamige gastheer, nodigde ons ‘s middags spontaan uit om de verwerking van een eland mee te maken. Het enorme beest hing daar al een week aan het plafond te rijpen. Onze avonturiers mochten helpen 150 kilo vlees van de botten te snijden. Met een dot snuss (pruimtabak) onder de lip natuurlijk. Trippen van de overdosis nicotine met een uitbeenmes in je hand: veel wilder wordt het niet. Met deze nieuwe indrukken en de bruine plekken achter de kiezen werd het vissen maar overgeslagen. Met een whisky in de hottub het overprikkelde brein rust gunnen klonk aanlokkelijker. De avond stond in het teken van koken en eten: zelfgemaakte pastinaak-gele bietzuurkool van de vorige groep Wilden, Noorse walvisfilet, rode koolsalade, wildpaté, wildbouillon, ‘deer wellington’, langzaam gegaarde hertenschouder en kort gebraden reerug. Met chocolademousse en een verbeterde versie van de kaneelbroodjes toe. Toepen, een Wateetons Wilde Weekend traditie, en nog meer whisky maakten de avond af. Het werd maar liefst 00:15 voor de laatsten. Helden.

Zo veel te doen, en zo weinig tijd. We konden op zondag kiezen uit workshops worst maken, roken of fermenteren, sportschieten op de schietbaan of met een hagelgeweer op blikjes. Keuzes, keuzes.  Het werden worst en wapens. Natuurlijk. Op vijftig meter met een kogeltje van 5,5 mm  een doel ter grootte van een euro raken bleek zelfs voor ervaren jagers niet makkelijk. Maar de knal was hard en het geweer groot. Gelukkig konden we daarna met een 12 gauge hagelgeweer blikjes naar hun grootje helpen. Kinderen altijd prijs. Stijf van de chemische mannelijkheid zaten we die avond aan het diner: aardappels uit de oven, gerookte reebout, wildterrine, wildpaté (again), drie soorten worst en sausijzenbroodjes met als dessert pannacotta en kaneelbroodjes die nu hun perfectie hadden bereikt. Die avond zwoor iedereen, los van elkaar, plechtig de rest van de week alleen nog maar groente te eten.