Mevrouw lust geen witte schapenpiemels

Iemand (misschien was het Le Klootwijk, misschien Le Groothedde, misschien Le Kleyn, misschien een ander Le, ik weet het niet meer) schreef ooit dat als de visboer scheermessen verkocht, je die altijd moest kopen. Meneer, een slaafs volger van alle Le’s, zag ze liggen op de Dappermarkt en schafte ze dus onmiddelijk aan. Een kilo. Kakelvers volgens de visboer. En inderdaad, het bleken bijzonder fris ruikende en actief op aanraking reagerende schelpdiertjes. Dochter Wateetons vond ze ook geweldig. De koelkast moest die dag nog vijf keer open om samen de schelpen te bekijken en lastig te vallen.

Op het grote interweb vond meneer een recept van Herman den Blijker. (Ah, dat gaat hits opleveren. Herman den Blijker, Herman den Blijker, Herman den Blijker). Een kinderlijk eenvoudig procedé: heel kort in heet water leggen (meneer klokte af op 43 seconden) en daarna heel kort even in een pan met hete olie en knoflook. Meneer mikte er nog wat peterselie (krul, ha!) bij, een extra klontje boter en drapeerde de inmiddels tamelijk dode schelpdieren bevallig over de verse pasta.

Mevrouw keek meneer in verbijstering aan. Slappe, dode, witte schapenpiemels op haar pasta. Waar haalde hij de euvele moed vandaan?! Ze at er een, maar kon zich niet over de gedachte en het mondgevoel heen zetten. Meneer, daarentegen, vond het zeer geslaagd. Een enkele zandkorreltje daargelaten was de smaak uitstekend. Van taaiheid was geen sprake.

Toch is de rest van de kilo in de kliko verdwenen. Meneer had de volgende dag, en die daarop, toch niet zoveel zin in nog een maaltje zeevruchten. Meelezende visboeren, wilt u eens denken aan pondverpakkingen?