Ovengedroogde tomaten – the gift that keeps on giving

Meneer en zongedroogde tomaten zijn geen vrienden. Allereerst omdat deze, samen met pijnboompitten en zelfgemaakte pesto, zó begin jaren ’00 zijn. Maar ook omdat meneer het vooralsnog niet voor elkaar heeft gekregen ze zelf te maken. Uit de mode en in het kruis gegrepen, een giftige combinatie. Aan de culinaire mode kan meneer niet zoveel doen, maar voor het oppoetsen van zijn ego heeft hij veel over. Hij zal niet rusten voor hij goede zon/ovengedroogde tomaten heeft gemaakt.

Na het vorige debacle, waarbij na 18 uur de tomaten verre van droog waren, kreeg hij van u meerdere waardevolle tips. Er waren er die de temperatuur die meneer gebruikte bekritiseerde: 50 graden is te laag, 75 of 100 is beter. En dan waren er de pre-droog-tips: men stelde voor de  natte binnenkant van de tomaat te verwijderen om deze zo alvast veel vocht te ontnemen. Of, de tomaten tussen wat keukenpapier onder druk te ontdoen van hun vocht alvorens hen aan de oven te onderwerpen.

Meneer besloot alle raad in een keer op te volgen.

Hij kocht een bakje tasty toms en verdeelde die in twee groepen. De ene helft sneedt hij doormidden, en legde ze op een snijplank tussen een paar lagen keukenpapier. Daarbovenop kwam weer een nieuwe snijplank en circa 6 kilo aan bakstenen. Dit liet hij 4 uur zo staan. De tomaten bleken qua vorm behoorlijk bestand tegen de druk van de stenen, maar ze lieten wel veel vocht los. Na zout, peper en wat suiker te hebben toegevoegd gingen deze tomaten (272 gram) in de oven die op 90 graden was  ingesteld. De andere ongeplette helft sneedt meneer doormidden, ontpitte ze en deze (145 gram) gingen, gezouten, gesuikerd en gepeperd ook gezellig in de oven.

Na 4,5 uur woog groep 1: 85 gram. Een gewichtsverlies van 69%. Ze zagen er goed uit, maar net nog niet helemaal klaar. Meneer liet ze nog een uurtje liggen waarna ze uiteindelijk 77% gewicht kwijt waren. Dat is een mooie score. Nog net een beetje sappig. En ze smaakten goed! Het gewicht van groep 2 bedroeg na dezelfde 4,5 uur: 17 gram, 89 % gewichtsverlies. Dat was misschien een beetje teveel van het goede. Het waren een soort tomatenchips geworden. Ook lekker, maar niet helemaal de bedoeling. Ze zagen er ook wat minder gezellig uit. Maar gezellig is ook zó jaren ’00, dus dat moet misschien maar niet uitmaken.

De conclusie: pre-drogen middels persen en een oven op een hoge temperatuur levert geslaagde ovengedroogde tomaten op. Missie geslaagd. Meneer’s ego in volle opgeblazenheid hersteld. Nu weer snel back to the culinaire future.

UPDATE: Geheel merkte M. op dat het feit dat groep 2 verdroogd was na 4,5 uur niet betekent dat deze methode niet werkt. Misschien hebben ze gewoon minder droogtijd nodig. Meneer nam daarom de resterende tomaten (4 stuks) en droogde ze nogmaals, doorgesneden en ontpit, op 90 graden. Na drie uur wogen ze een kleine 25% van hun oorspronkelijk gewicht en deden niet onder voor hun nog gevulde, maar tijds- en stroomrekeningintensieve soortgenoten. Beide methoden werken dus prima.