Zwolle als een dolle: De Librije

Een Zwols terrasje, een Zwols ijsje en een typisch Zwolse winkelstraat. Ze hadden er maar een dagje van gemaakt. Zo vaak komen de Wateetonsjes nou ook weer niet in Overijssel. Maar het echte hoogtepunt, niets ten nadele van de typisch Zwols-Roemeense straatartiest overigens, kwam ‘s avonds: De Librije. Vijf man, waaronder een vrouw, heetten meneer en mevrouw welkom bij de deur: een tamelijk overweldigende entree. Dat is misschien ook wel de juiste beschrijving voor de rest van de avond. Een overweldigend aantal gerechten (meneer raakte rond de 15e gang de tel een beetje kwijt) en een overweldigend service, zoals een meisje dat geen andere taak leek te hebben dan het bijvullen van de glazen water, de voor-de-deur-opwacht-jongen en een aparte chef-de-bestek. De hoeveelheid drank, tenslotte, was onbedoeld ook overweldigend. Meneer had het wijnarrangement van acht glazen gekozen, dat hij op voorhand maar alvast tot halfjes had beperkt. Van de tweede helft van zo’n glas geniet je toch maar voor 50%. Na het vierde glas viel het hem echter op dat wat de Librije onder half leek te verstaan op de camping meestal weggaat als een kratje. Na hen herinnerd te hebben aan de beperkte consumptiewensen kwam dit gelukkig goed, ware het niet dat meneer tegen die tijd al lodderig voor zich uit zat te grinniken en mevrouw op de tafel aan het dansen was. Gelukkig mochten we ook een ronde overslaan waarna de helderheid van geest, en smaak, terugkeerde. Wel met een beetje spijt, want de wijnen waren verbijsterend. Wijnen waar de Wateetonsjes vijf minuten snuivend boven hingen alvorens ze hun eerste slok namen. Niet alleen omdat ze in hun glas in slaap gevallen waren, maar ook vanwege de onpeilbare diepte van de neus. Plots borrelde zelfs bij meneer lyrische associaties op die normaal alleen aan wijnjournalisten voorbehouden zijn. Vers opgepoetste sterappeltjes! Ja! Licht bedauwde kaapse viooltjes! Ja! Gerookte Portugees amandelschaafsel! Ja! citroenijs met een stokje van drop!  Ja! Het wordt tijd dat meneer ook maar eens voor een wijnblad gaat schrijven. (Oh, wacht.)

We zaten in een hoekje met een fraai uitzicht op de eetzaal. Het publiek was gemêleerd, een vastgoedmatje met wulpse vriendin, vrij veel VVD-ers met ronde hoornen bril, een paar zakenheren die oogden alsof ze op de bonnefooi waren binnengestapt ‘om even een vorkje te prikken’, een oudere ik-draag-gewoon-wat-ik-wil reclamejongere en een meneer met rollende biceps, stalen kaaklijn en ravissante mevrouw aan zijn zijde.

Oh ja, het eten. Dat is waar ook. Overweldigend, ook wel, eigenlijk. Prachtig. Inspirerend. Smaakexplosies op de vierkante centimeter. Hoewel het, het moet gezegd, een enkele keer geamuseerd deed terugdenken aan de ‘stermenu-o-mator’ die meneer en mevrouw ooit na zestien wijntjes bij Ron Blaauw verzonnen: een eenvoudig computerprogramma dat met een druk op de knop at random ingrediënten met stertypische bereidingswijze combineert: <Klik> Een [cracker] van [steranijs] met een [schuim] van [mierikswortel] en een [zalf] van [dorade]. Tadáa. Zo eet meneer, als worstliefhebber, toch liever een echte worst, dan de ‘zalf van chorizo’ die hij bij De Librije kreeg. Hoe creatief verzonnen en technisch indrukwekkend die ook is uitgevoerd. Maar, als een cracker van paal boven een mousse van water bleef staan: een overweldigende avond.

(En inspirerend. De volgende ochtend fabriceerde meneer als vanzelf Jonnie Boertjes aan ontbijttafel en in de wasbak.)