Ah, panshitta

Het kan niet altijd meezitten. Zeker niet als je meneer heet. Zo maakte hij onlangs pancetta. Weer eens. Je kunt veel van meneer zeggen, maar opgeven doet hij niet. De onnozelaar. Een mooi stuk varkensbuik, gezouten, gekruid, opgerold. Zwoerd er nog aan, éénkommavier kilo helemaal echte pi-pa-pancetta. Hop, in de rijpingskast ermee, toen deze het nog deed. Een maandje later bekeek meneer hem nog eens van dichtbij, en nog iets dichterbij. Hij rook goed, maar wat was dat zacht pulserende plantentuintje dat zich in zijn natte vleesgleuf had gevestigd? Nu is meneer best stoer en alles. Maar glibberige mossige gleuven boezemen hem angst in. Zal wel iets van vroeger zijn. Dus weg ermee. De kaaklijn kan niet altijd gespannen staan. En zo geschiedde, maar niet nadat hij zijn wegwerppancetta nog even doorgesneden had. Dat zag er voor twee weken pekelen en een maand drogen toch nog heel fijn uit. Maar die gleuf, he. Die gleuf.

Volgende keer moet hij zijn pancetta misschien wat strakker oprollen.