Ah, shit
Terwijl meneer in de bible belt drie weken godvruchtig aan de pizzaoven van Babel bouwde, brak in die Grote Zondige Stad de hel los. Of althans, op die 40 goddeloze vierkante meters die meneer zijn tuintje noemt. Van de tien a vijftien gewassen die hij had gezaaid waren en welgeteld twee opgekomen. Twee. Noord-Hollandse veldsla en ra-fucking-dijsjes. Meneer lust helemaal geen radijsjes. Weg waren de savooiekool, snijbiet, zwarte palmkool, venkel en andijvie. Weg, verdwenen, of misschien wel nooit opgekomen. In plaats daarvan had onkruid van velerlei soort zijn moestuin overgenomen. Sommige eetbaar, dat dan weer wel (vogelmuur, zevenblad) maar meneer beziet deze wildpluk favorieten toch met heel andere ogen als ze zijn Nieuw-Zeelandse spinazie verdringen. Meneer werd er een beetje moedeloos van. Waarom zou hij deze jungle nog wegschoffelen? Er valt toch weinig meer te zaaien. En wat er te zaaien valt zal waarschijnlijk hetzelfde limbo-lot treffen als zijn Parijse wortelen. Gelukkig ging het met zijn aardperen uitstekend. In bloei en groeiend tot in de hemel. Er is hoop.
0 reacties op “Ah, shit”
Geef een reactie
Misschien vind je dit ook leuk
Kombucha reanimatie. Kun je een verwaarloosde SCOBY tot leven wekken?
Meneer Wateetons, het type dat vol enthousiasme met honderd projectjes begint om ze vervolgens weer allemaal te verwaarlozen, probeert een jaar lang uitgedroogde kombucha SCOBY tot leven te wekken.
Maandag meevaller: kannibalisme vult niet
Je kunt weer zonder angst de straat op, hoor. Na
agenda
Complete agenda
DROOM JIJ ER OOK VAN OM MIDDEN IN DE ZWEEDSE NATUUR EEN EDELHERT UIT TE BENEN?
Schrijf je nu in.
Wateetons wilde weekend
Ach, dat valt nog reuze mee. Na mijn drie weken vakantie stond het onkruid kniehoog, en het was niet eens van het eetbare soort. Alle sla en andijvie doorgeschoten. Kilo’s snijbonen die binnen een week opmoesten voor ze echt te taai werden. Die overigens ook de spinazie afknepen omdat de bonenstokken waren omgedonderd. Courgettes als zeppelins. En geen paksoi, veldsla of broccoli te bekennen.
Tja, als meneer niet schoffelt zaait het spul zichzelf weer uit en dan krijgt meneer nog veel meer onkruid. Zevenblad is een wortelonkruid en moet helemaal uitgegraven. Stokje worteldat achterblijft is genoeg om volgend jaar een heel veld zevenblad te krijgen. Eetbaar, inderdaad.
Zo gaan die dingen soms – zeker in het huidige toch wel enigszins idiote klimaat; je draait je even om, knippert drie keer met je ogen en je productieveldje is overwoekerd. Het lijkt dit jaar gewoon wel allemaal anders – bij mijn buurvrouw staat bv. het harig wilgeroosje bijna 2m hoog, en dat heb ik echt nooit gezien in deze buurt – de afgelopen 10 jaar heeft het zich niet boven de 80cm gewaagd. En dat is maar één voorbeeld.
Maar de oplossing voor veel van Meneer’s problemen is eenvoudig: om de inmiddels haast vergeten band “Doe Maar” even een tikkeltje scheef te parafraseren:
“Nederwiedewiedewieden”. Beetje bloed misschien, véél zweet, en hopelijk niet te veel tranen.
In het geval van zevenblad ([i]Aegopodium podagraria[/i]) ligt het toch iets lastiger.
Het is een bijzonder zinvol kruid – zeker als je toevallig gewrichtsklachten hebt, en het is ook erg gezond, en smaakt niet verkeerd.
De verhalen over hoe het zich hier heeft kunnen vestigen zijn ook erg interessant, trouwens. Maar: hardnekkig is het wel.
Om zevenblad weg te krijgen zijn er eigenlijk maar twee methoden: Je grond afgraven en zeven, of het blad net zo lang blijven plukken tot de plant z’n reserves heeft opgebruikt en dientengevolge het loodje legt. Dat laatste laat zich dan weer combineren met nu en dan een aardige stoofpot of stamppot. Plukken juist voor of in ieder geval niet al te laat ná de jonge blaadjes zich ontvouwen is het gunstigst: de plant heeft dan veel energie gestoken in het ontwikkelen van de scheut, maar er nog niet veel rendement van gehad. Aardig voordeel is dat de smaak dan ook juist het beste is – bij oudere bladeren wordt met name de stengel taai, en neemt de smaak toch ook af, hoewel het dan nog steeds goed eetbaar is.
De smaak is eigenlijk een soort combinatie van bladpeterselie en spinazie. Als het te oud wordt kun je het beter in een stamppot (of in de kliko) mikken, vanwege de taaiheid, maar het jonge blad is heerlijk, en een Lasagne met jong zevenblad is echt geen straf. Bovendien ben je bezig met onkruidbestrijding: win-win, zeg maar.
Er is overigens ook geen enkele reden dat zevenblad niet in een worstrecept verwerkt zou kunnen worden. En dan zou je zelfs de steeltjes van het oudere blad wellicht goed in kunnen zetten – taai, maar geen partij voor een goed geslepen Porkert.
Natuurlijk kun je voor de bestriding ook MCPA spuiten, maar daar ben ik nogal een fervent tegenstander van – nog afgezien van het feit dat de rest van de planten daar ook min of meer van komen te overlijden, en da’s niet de meest handige optie in een moestuin.
Gelukkig zijn Meneer’s regelmatig rollende bicepsen gestaald door veel graaf-, slijp-, en metselwerk, dus fysiek gaat hij hier geen problemen mee hebben.
Mooie tips. Meneer gaat zo meteen gelijk de aanval inzetten. En hij gaat het zevenblad verwerken in een paté. Win-win, FTW.