Low en slow weekend

Afgelopen weekend bezocht meneer met Watpleegtons de Tony Stone Low and Slow barbecuecompetition. Tipje van Martijn Schimmel van Vuur en Rook. Nu heeft meneer een fijne Cobb, maar barbecuen kan hij voor geen meter. Voor de aanschaf van dit apparaat, dat hij vooral kocht omdat het er zo kek uitzag, wist meneer niet eens het verschil tussen barbecueën en grillen. Zijn Lidlsateetjes gaarde hij meestal óf op een wegwerpbarbecuetjes van diezelfde Duitse Liefde van zijn Leven óf op de elektrische barbecue (zonder deksel) van schoonouders Wateetons. Stokbrood, huzarensalade en veel shaslicksaus erbij. U krijgt een beeld.

Negenendertig vergooide jaren.

Want, damn, dat barbecueën is leuk. En wat zijn die rigs groot! En wat ziet zo’n varkentje aan het spit er smakelijk uit! Meneer raakte geïnspireerd. De rest van het weekend stond er alleen maar low and slow voedsel op het menu. Vooruit, a) geen compleet varkentje en b) ook zonder gebruik van de barbecue. Daar maakt hij namelijk geen vrienden mee bij a) dochter en mevrouw Wateetons en b) de boven en onderburen van zijn flatje in Amsterdam-Noord. Maar toch. Het zondagochtendontbijt van meneer en Watpleegtons bestond uit vier uur op ca 100 graden gegaarde ribs, met een Slap yo Daddy rub (verzoekje van pleegzoon), bestreken met Dr Pepperbarbecuesauce en een vervolgens half uurtje afgerookt op pruimenhout. Het diner was ongeveer hetzelfde, maar nu zeven uur lang gegaard, bestreken met een basis barbecuesauce en gerookt op een nogal heftige melange van beuk, turf en kruidnagel van SmookBBQ. Verrukkelijk. Meneer ziet zich deze zomer nog wel een barbecuesmoker kopen. En héél vaak naar de sportschool gaan, want het publiek op Tony Stone deed hem vermoeden dat zijn gewicht met deze nieuwe hobby wel eens heel fast heel high zou kunnen worden.