Soylent grauw

(Dit stuk verscheen eerder in ingekorte vorm in het leukerste culitijdschrift van Nederland: Elle Eten).

Wees nou eens eerlijk, hoeveel van de twee dozijn maaltijden die je afgelopen week naar binnen werkte waren nu echt gedenkwaardig? Fan-tas-tisch geluncht op je werk vandaag, of stond je in de kantine toch weer de matige soep van de dag af te rekenen? Met een kroket, het is feest. En die snelle pasta van gisteravond, was die echt de moeite waard? Inclusief het koken, boodschappen doen en afwassen? Had je in die tijd niet beter diep in de ogen van je partner kunnen kijken, je kinderen kunnen voorlezen, gaan hardlopen of een gedicht kunnen schrijven? Dan hebben we het nog niet over die milieubelasting van de plastic verpakking, het verbrande aardgas en boodschappenbenzine, je half januari al gebroken voornemen maar één keer op te scheppen, en het feit dat de helft van de broccolistronk aan het eind van de week verlept de prullenbak in gaat. Want je houdt eigenlijk helemaal niet van broccoli. Als je er zo over nadenkt is dat hele koken en eten eigenlijk maar een geld, tijd en energie verspillende bezigheid. Waar je nog van aankomt ook.
Enter Soylent. De voedselvervanger met de slechtst gekozen naam ooit. Vernoemd naar de dystopische (gebruik dat woord!) science fictionfilm Soylent Green uit 1973 waarin de ganse wereldbevolking leeft op het gelijknamige voedingsmiddel, gemaakt van soja en linzen maar dat feitelijk uit menselijke resten blijkt te bestaan. Spoiler, trouwens. Soylent anno 2014 bestaat gelukkig uit linzen noch mensen, maar uit een uitgebalanceerde mix van eiwitten en koolhydraten aangevuld met vetten en essentiële vitaminen en mineralen. In poedervorm. Want, zo ontdekte bedenker Rob Rhinehart (dat is dan wel weer een goede naam) het maakt onze cellen waarschijnlijk niet veel uit of ze hun voedingsstoffen van een poeder of uit een appel krijgen. Inmiddels leeft hij al meer dan een jaar op zijn shakes, zonder nadelige lichamelijke gevolgen. Sterker nog, is gezond en slank en steekt het geld en de tijd die hij wint door niet meer te koken of met een mandje voor de kassa te staan in zijn bedrijf.Een paar keer per week eet hij met vrienden of gaat hij uit eten, want zo betoogt hij ‘eten is voor mij een soort vrijetijdsbesteding, zoals naar de bioscoop gaan. Maar ik wil ook niet drie keer per dag naar de film’. De rest van de maaltijden ziet hij als ‘corveevoer’, de kantinesoep, maar dan zonder kroket. Met zijn idee wist hij via een kickstarter campagne in mum van tijd meer dan 2 miljoen dollar binnen te halen voor verdere ontwikkeling. Binnenkort is het commercieel verkrijgbaar, zij het nog niet in Nederland.

Soylent krijgt enorm veel publiciteit, waarin het woord lekker echter nooit valt. Hoe zou het zijn voor een foodie om op soylent te leven? Ik besluit het een week te gaan proberen. Soylent is namelijk vrij eenvoudig zelf te maken met producten uit de gezondheid- en fitnesswinkels. Meneer Wateetons: foodmcgyver. Mijn mix (http://diy.soylent.me/recipes/soylent-white-voor-nederland-wateetons) bestond uit 40 % koolhydraten (maltodextrine, sojameel en fijn gemalen havermout), 35 % eiwitten (whey proteine) en 25% vetten (olijfolie) aangevuld met vezels, visolie en multivitamine, calcium-, magnesium-, choline en zwavelsupplementen. Om het leven nog enigszins dragelijk te maken stond ik mij ‘s avonds een glas wijn (je moet die pillen ergens mee wegkrijgen) en 2 stukjes chocolade toe. Samen met wat koffiemelk gedurende de werkdag maakte dat circa 2000 kc.

Uit de aantekeningen.
Dag 1: Wat Ontzettend Veel poeder! Dankzij de smaak ‘chemische banaan’ van de proteïne is het nog opvallend goed te zuipen. Geen honger.
Dag 2. Saaaai. Probeer soylent pannekoeken te maken. Als Rob dat maar niet hoort. Wordt heel vies.
Dag 3. Supersaaaaai. Mijn urine ruikt alsof ik een pak pannekoekenmeel heb gegeten. Wat ergens wel klopt.
Dag 4. Vrouw eet sushi, ik drink zoete havermoutpap. Kill me. (ps. volgens mij gaan mijn tanden los zitten.)
Dag 5. Een werkweek is eigenlijk ook een week, toch?

Exit Soylent. Een fascinerend concept, met ontegenzeggelijk voordelen voor tijd, duurzaamheid, geld en gewichtsbeheersing. Maar dan toch liever een kantinekroket. Of gewoon elke dag fan-tas-tisch koken.