Meneer eet een oud ei

Op de wetmarkt in Shanghai trof meneer ze. Vaak over gehoord, nooit in het echt gezien: het duizendjarig of century egg. Nooit geproefd dus ook. Say no more! Maar wat is het, Wikipedia?

Een gebruikelijke methode om een duizendjarig ei te maken, is het ei te plaatsen in een mengsel van klei en water; de klei hardt uit om het ei, en wordt geacht het ei gedurende een tamelijk lange periode te preserveren. Er bestaat echter een tweede, bewerkelijkere, methode die ook veel wordt toegepast: drie kilo thee wordt getrokken in kokend water, waaraan drie kilo ongebluste kalk wordt toegevoegd (of zeven kilo, wanneer het ei in de winter wordt gemaakt), negen kilo zeezout, en zeven kilo fijn verpoederd verkoold eikenhout. Dit mengsel wordt met behulp van een houten spatel goed gemengd tot een gladde brij, waarna de eieren met de hand worden ingesmeerd. Handschoenen zijn hierbij een noodzaak om de handen te beschermen tegen de bijtende ongebluste kalk. Nadat de eieren met dat mengsel zijn ingesmeerd, worden zij in rijstkaf gerold en in een grote mand of keramieken pot geplaatst. Er passen 100 tot 150 eieren in een mand. Na een periode van circa drie maanden is de klei opgedroogd tot een harde korst, en zijn de eieren gereed voor consumptie.

Duizendjarig en zelfs century zijn dus een beetje opschepperige benamingen. 100 dagen is alles. Dat is toevallig precies hoe lang duurde voor meneer het durfde te eten. Je kunt het ei zowel hard als zachtgekookt nuttigen. U kunt zich voorstellen waar meneer in zijn airbnb keukentje voor koos. Van binnen was het ei bijna zwart. Tegen het licht in bleek het meer doorschijnend dropbruin te zijn. Er zaten gave tekeningen in. Een soort fractalachtige bliksemschichten die zich van binnen naar buiten verplaatsten. Best mooi. Doorgesneden bleek ook de dooier diepbruin.

Meneer schrok een beetje van de geur. Pis. Très pisesque zelfs. Een geur die je wel vaker tegen komt bij basische producten (camembert, droge worst). Met dat laatste in gedachte sloot hij zijn ogen en nam zijn eerste hap. Voor het vaderland. Voor jullie. Voor de likes.

Het duizendjarig ei smaakte naar hardgekookt ei. Geen urine. Geen duizend jaar. Geen eeuw. Geen 100 dagen. Gewoon naar ei. Hoogstens naar eentje van gisteren. De consistentie was wel anders. Rubberiger. Alsof het ei te lang gekookt was. Laten we zeggen 100 dagen te lang. Verder niet zo bijzonder. Meneer nam nog een paar happen, klopte zichzelf op de schouder wegens zo veel heldendom in den vreemde en at een twix.