meneer Wateetons gaat vissen

De ervaren Wateetons-lezer zal wellicht gniffelend aan deze post beginnen. Meneer heeft namelijk een ruime geschiedenis van falende vispogingen. En dan logt hij nog niet de helft. Maar hij blijft stug proberen.

Zoals enkele avonden terug. Meneer kreeg het plots weer op zijn heupen. Het was avond, het was warm geweest, het had geregend: perfect palingweer. Nu schijnt paling direct uit de sloot helemaal niet lekker te zijn, die moet je eerst maanden in een ton water levend houden om de grondsmaak eruit te krijgen. Maar een kniesoor die daar op let. Meneer Wateetons ging voor de paling en wel nu! Mevrouw Wateetons keek hem wat meewarig na.

Na 5 minuten fietsen stond meneer op de brug boven een goede boerensloot. Als aas had hij kaas meegebracht, daar houden palingen van. Of ze ook van zelfgemaakte geitenkaas hielden wist hij eigenlijk niet. Maar iets anders had hij niet in huis. Het dobbertje van meneer hing nog geen minuut in het water toen het hard begon te waaien. Binnen drie minuten veranderde de lucht van een nazomeravond-tintje in een hel-op-aarde-tintje. En die bliksem kwam ook gevaarlijk dichtbij. Twee minuten later zat meneer weer op de fiets en racete in blinde paniek naar huis om voor de enorme stortbui binnen te zijn.

Nog wat gevangen? vroeg mevrouw Wateetons minzaam.