Zelf rolmops en ego maken

In de lange reeks ‘dingen die u voor minder geld en met minder moeite gewoon in de supermarkt kunt kopen (en die eigenlijk niet eens lekker zijn)’, vandaag: rolmops of zure haring.

Meneer heeft een haat/haat verhouding met haring. Deze kutvis is namelijk verantwoordelijk voor een forse deuk in zijn ego. Dat zit zo. Meneer, kookavonturist, hangt minstens eens per twee maanden een dag met zijn hoofd boven het toilet omdat een van zijn experimenten awry is gegaan. Of omdat hij weer eens gegeten heeft in een restaurant met formica tafeltjes en foto’s van de gerechten voor het raam. Meneer laat zich er echter graag op voorstaan dat hij dan zijn verlies manmoedig neemt en dit bovenal op geen enkele wijze zijn eetgewoonten laat beïnvloeden. Dat komt er meestal op neer dat hij de volgende dag expres aan hetzelfde formica tafeltje met een verbeten gezicht dezelfde lauwe zes-eur0-maaltijd naar binnen lepelt. U begrijpt dat mensen met het obligate  ‘een verkeerde mossel en je eet jaren geen mosselen meer’-borreltafelverhaal kunnen rekenen op zijn hoon en welgemikte muilpeer.

Tot De Dag van De Haring.

Hij kan er kort over zijn. Meneer eet haring, kotst een dag lang en staat de volgende dag weer olijk voor de haringkraam… om ongekend onpasselijk te worden van het aanzicht en de geur van de haringen. En de volgende dag weer. En weer. En dat al twee jaar lang.  Exit meneer’s ego. Met de haringresten het riool ingespoeld.

U begrijpt: haring = kutvis.

Maar, al duurt het twee jaar, meneer’s ego zal zegevieren. Dus kocht hij twee haringen en liet ze (lekker tarten dat lot) maar liefs drie dagen gewoon in de koelkast liggen. Hij propte ze vervolgens in een glazen potje, deed er op het oog wat zout (een snuifje) laurierblad (een blaadje), peper (een bolletje of acht) en mosterdzaad (een bolletje of twintig) bij. Hij vulde het potje af met blanke azijn. Dicht, in de koelkast. Twee weken later weer geopend.

De haring rook fris. Voor zover een haring ooit fris kan ruiken. Hij was nog stevig, hoewel iets breekbaarder dan een verse haring. De azijn was nog mooi blank. Er lag een dun laagje vet op. Meneer nam een haring uit de azijn, sneed er een stukje vanaf en proefde.

Missie 1 geslaagd. Het smaakte naar rolmops. Denk hij althans. Meneer eet nooit rolmops, hij zal daar gek zijn.  Het duurde minstens een dagdeel voordat ook missie 2 als geslaagd kon worden gelabeld. Het minuscule stukje haring lag namelijk als een steen op de maag. Meneer week in ieder geval niet van het toilet. Dat bleek gelukkig onnodig.  Het zal meneer’s verbeelding wel zijn geweest.

Zijn ego glimt weer in ieder geval weer als vanouds.