En een tijd van nemen

Afgelopen week was er een van nemen. Zo kreeg meneer om te beginnen een geheimzinnig bericht van Kattebelletje waar de codewoorden Wagyu en Worst in voorkwamen. Een magische combinatie. En dus stond hij op een avond op Leiden Centraal, met een plaksnor op, te wachten op een blond bepruikte vrouw met zonnebril en een Frankfurter Allgemeine onder haar rechter arm. De overdracht had binnen enkele seconden plaats gevonden. Onopvallend. Gewoon twee bloggers die van worst wisselen. Niks aan de hand. Het resultaat: een Wagyu salami voor meneer waar hij uiteraard op worstlog over zal rapporteren.

Daarnaast hielp meneer zuster Wateetons Medior dit weekend met verhuizen en ontving voor die paar uurtjes sjouwen een enorme zak walnoten. Een uitstekende ruil. Wel uit de tuin van het huis waar ze van vertrokken, helaas.  Maar wacht, dat was nog niet alles! Op de koop toe kreeg meneer een potje met yoghurtbloempjes, of Kefirkorrels, voor Kefir. Schijnt geweldig gezond te zijn. Mevrouw spits haar oren. Iets met darmen enzo.  Meerdere van u hadden de bloemkool-, niervet en keelschraapselaandoende propjes als zodanig herkend. Hulde. Meneer gaat er mee aan de slag en meldt zich.

Ook was daar die onwaarschijnlijk dikke plak ribeye die meneer toegestopt kreeg van Tijskookt. Verrukkelijk. Ook diens koffiesample deed meneer concluderen dat er in huize Wateetons nimmer meer Lavazza geserveerd zal worden, maar louter nog Izzo.

Als toetje trakteerde meneer zichzelf op een kilootje sleepruimen. Gekaapt bij een kinderpsychiatrische instelling waar hij ze in grote getale aan de sierstruiken had zien hangen. De arme schapen keken met grote ogen naar die vreemde meneer die in hun tuin de struiken molesteerde. Ik voorzie de komende weken een terugval.

Tenslotte was er nog mevrouw Wateetons… enfin.