Kommaar, kommaar, kommaarrrrr

Meneer en zijn espresso-apparaat. Hij kan er uren over verhalen. Uren die meestal eindigen in slaande deuren en in een kussen gesmoorde snikken. Het lukt hem gewoon niet er een behoorlijke espresso uit te krijgen. En echt hoor, meneer heeft het geprobeerd: de beste en meest verse (zelf- zowel als voorgemalen) koffie, de schoonste en meest optimaal voorverwarmde materialen, een eindeloze variatie aan malingen, exacte meting van de watertemperatuur en doorloopsnelheid, een prijzige machine van een uitstekend merk, de hoeveelheid koffie tot op de microgram vastgesteld. U noemt het, meneer probeerde het. Met als resultaat een laf en cremaloos of bitter en cremaloos bakkie wegpleur. Wanhoop en zelfhaat en een inmiddels al een jaar ongebruikt in de hoek staand apparaat.

Ergens gaat er iets mis en na lang afstrepen resteert er slechts een conclusie: meneer heeft het gewoon niet. Geen Barista-hand, geen Koffie Kapaciteit, geen Pleur Potentie. Hij geeft het op. Daarom presenteert hij, deemoedig maar met een ge-wel-di-ge (n)espresso (arpeggio en ristretto zijn thans favoriet) in de hand:

(Gelukkig is meneer nog wel woest aantrekkelijk).