Ah shit, uit eten in Kroatië

Een bliksembezoek aan Kroatie: in en uit in krap tweeënvijftig uur. Maar als je meneer heet is dat meer dan genoeg om te duiken, te snorkelen, een dag te vissen, het stadje Pula te bezoeken, een fijn kleurtje op te doen, heel veel keer te gaan zwemmen en uitgebreid te eten.

Ach, dat eten. Na één diner- en twee onbijtbuffetten met slechte koffie, oneetbare worstjes en verder alles wat een megahotelbuffet megaonaantrekkelijk maakt was het duidelijk dat meneer en zijn compaan ‘Wildeavonturen’ hun laatste diner elders zouden nuttigen. En dan bij voorkeur niet in een van de allepizzasvijfeuro-touristtraps in het centrum. Maar waar dan wel? Gelukkig was daar Dan, de privé kapitein waarmee we een halve dag de Middelandse zee op waren gegaan om te vissen en te snorkelen. Mooie vent. Hij wist een restaurant aan de haven, buiten de toeristische binnenstad, niet duur en met veel vis. En inderdaad, het was een verademing. Een écht restaurant met een échte menukaart in plaats van de fanfare van verbleekte en slecht gefotografeerde vleeshompen. Betaalbaar ook, zo op het eerste oog. Een tientje of vijftien euro voor een hoofdgerecht. Maar wat te kiezen? De vriendelijke oberjongen stelde voor wat kleine visgerechtjes te serveren, verschillende specialiteiten uit Istrië, zo uit de zee. Daar gingen we voor. Je laten verrassen door de chef. Dat kan goed gaan, of verkeerd gaan.

Een schier eindeloze reeks aan gerechten kwam op tafel, oesters, sint jacobsschelpen, mosselen, scampi, krab en een complete zeebaars. En ook die gerookte ham uit Istrië waar meneer om gevraagd had natuurlijk. Dit alles met een fles chardonnay van een wijngaard net buiten de stad. Je laten verrassen door de chef. Dat kan goed gaan, of verkeerd gaan.

Toen kwam de rekening. Meneer schatte de schade na deze copieuze, doch Oost-europese, maaltijd op een tientje of acht. De rekening bedroeg echter ruim 1400 kuna, oftwel tweehonderdentien fucking euro. Je laten verrassen door de chef. Dat kan goed gaan, of verkeerd gaan. De scampi bleken bijvoorbeeld 90 euro per kilo te kosten. We hadden 600 gram gekregen. Zes of zeven scampi, bijna een tientje per stuk.  En dat terwijl zowel meneer als Wildeavonturen tegen die tijd eigenlijk al vol zaten en ze met enige tegenzin hadden gegeten. En dat terwijl zowel meneer als Wildeavonturen helemaal niet gevráágd hadden om scampi van 90 euro per kilo.

Nu wil meneer best 210 euro betalen voor een uitzonderlijke maaltijd. Maar zelfs daar was geen sprake van. De oesters waren met een klauwhamer geopend en zaten vol gruis. Elk gerecht (ELK GERECHT) werd geserveerd met rode kool en paprikapoeder op de rand van het bord. Het stokbrood was droog. De kaas (bij de ham) had liggen zweten in de keuken. De amuse bestond uit een stukje stokbrood met zalmmayonaise en een plakje tomaat. De ober kon geen vis fileren. En de wijn was beter dan die van de hand van meneer, maar slechter dan de huiswijn van de Hema.

Je laten verrassen door de chef. Dat kan goed gaan, of verkeerd gaan.