Fijn fikkie

Het was al weer een paar weken geleden dat meneer voet zette op Veluwse bodem. Tot zijn opluchting stond zijn improvisatietentje nog keurig overeind. De pizzaoven heeft dus, ook in de regen van vorige week, kunnen drogen. Op het programma staat nog immer het ‘inbranden’: langzaam opstoken van fikkie tot hellfire. Met een nadruk op langzaam, zodat de oven niet uit elkaar barst. Zo geschiedde. Meneer fikte wederom een fikkie, de hele dag lang. Een tamelijk serieus fikkie zelfs. En hij genoot. Van de rook die zo keurig uit zijn schoorsteen wolkte, van de vlammen die dapper aan het dak van zijn pizzapanthéon likten en van die heerlijke kampvuurgeur aan zijn vingers.

En dat was het weer.