Drie maanden wachten maar dan heb je ook wat

Enkele maanden geleden kocht meneer ze bij (daar is ‘ie weer!) de LIDL: pootuitjes. Geen idee waarom precies, maar ze waren vast goedkoop en schattig. En veel: misschien wel 500. Bij gebrek aan een tuin stopte meneer er een paar in potten op zijn balkon. Ze kwamen keurig op en stierven ook weer keurig af. Gisteren was het moment daar om ze uit te graven. De hele buurt was uitgenodigd. Oh’s en ah’s alom. De camera van de verslaggever van het lokale suffertje flitste. In de verte blafte een hond.

Vijf uien, met een gemiddelde diameter van drie centimeter. Ongeveer twee centimeter meer dan toen ze erin gingen. Meneer pinkt een traantje weg. ‘t Is een mooi ding, de natuur.

‘s Avonds, nadat meneer ze fraai op de digitale plaat had gelegd met de nieuwe Wateetons huis-camera, ging het mes erin en werden onze vijf vrienden met wat paprika, knoflook, Portugese worst en rode wijn gestoofd tot ze mals waren. Bijzonder lekker.
Rust zacht, vrucht van mijn potten.