De keukenkast van Wateetons

Er gaat een ‘wat zit er in mijn keukenkastje’-golf door foodloggersland. En wie is Wateetons om daar niet op mee te surfen?

Bovenin de voorraadkast, die er dankzij de recente inspanningen van mevrouw Wateetons enigszins georganiseerd is, vinden wij de flesjes. Denk aan ketjap, tal van verschillende olien (macademia olie, jaja) en azijnen, waaronder de wijnazijnen die ik maakte van de restanten van de wijnproeverij van oudjaar. Geen lekkere Pinot Noir dus, maar een lekkere Pinot Noir-azijn.

Daaronder, op plank twee van boven, stonden oorspronkelijk de voorraadbussen. Meneer Wateetons heeft het inmiddels al weer redelijk door de war geschopt. U ziet onder andere lijnzaad, zemelen, een lege pot, saladekruiden van de LIDL waar mevrouw Wateetons van houdt, een zak met erwtensoep voor de luie momenten. Acherin een zak met chlorellapillen: helpt goed tegen verkoudheid, aids en kanker, naar ik verneem.

Plank nummer drie. Een voorraadblik op de verkeerde locatie, potverdrie. Hier horen de koolhydraten als ik het zo zie. Ik zal het nog eens aan mevrouw Wateetons vragen. Ik zie toastjes, verschillende soorten meel (oa. boekweit, erg lekker), rijstwafels voor de dochter, beschuit en chocomel met vezels (daar zijn ze weer) uit Spanje.

Plank vier, de potjes. Wist u dat de LIDL erg lekkere tomatensaus heeft? Voor zestig cent ofzo. Bestaat volledig uit tomaat en wat olie. Ik mag met name de pikante versie graag, maar mevrouw Wateetons is daar niet zo dol op. Verder bespeuren we kalfsfond, altijd handig voor een soepje. Tomaten in blik, omdat eigengemaakte saus toch altijd lekkerder is en tomaten in blik tien keer lekkerder zijn dan verse Holländische Wasserbomben. Daar bespeur ik ook nog een blik matige erwtensoep, voor als het oorlog wordt. Dat blik is eigenlijk niet nodig meer, want meneer Wateetons maakte onlangs eigehandig 6,4 kilo geweldige erwtensoep, waarover later meer. Linksvoor een pak met Churros-meel, uit Madrid, om zelf churros te maken. Nog niet van gekomen. Rechts achterin tenslotte een onmenselijke hoeveelheid tonijn, omdat meneer Wateetons nog steeds in de veronderstelling verkeert dat hij ooit groot en breed zal zijn.

We geraken aan de onderzijde van de voorraadkast. Links achter in de hoek wat zelfgemaakte chutney. Leuk om te maken maar opeten doe ik het eigenlijk niet. Ik geef het meestal weg, en dan vind ik het maanden later achterin de koelkast van vrienden die het ook niet blijken te hebben opgegeten. Of achterin mijn eigen voorraadkast dus. Terwijl het best lekker is en notabene van appels van eigen teelt. De voorraad low-carb chocobars van mevrouw Wateetons (a 2 euro per stuk) vinden we ook terug op deze plank, evenals de chocomelpakjes voor dochter Wateetons. En een pot Dulce de Leche, ook zelfgemaakt en zalig, maar zo mierzoet dat er nog geen gelegenheid is geweest om het op te eten.

Tenslotte, de bodem van de kast. Rijk der aardappelen, uien en knoflook. En een zak walnoten die je niet kan laten liggen in de winkel maar blijkbaar wel onderin je voorraadkast. Links achterin ziet u enkele flessen met goudgeel vocht: cider. Wederom zelfgemaakt. Weken geduurd voor het klaar was, maanden gerijpt: niet te zuipen. Maar een leuk experiment.

De digitale camera is geduldig, dus ook maar even snel een tweetal shots van een deel van mijn kruidenvoorraad.

Er is geen beginnen aan om te vertellen wat het allemaal is, en bovendien is het slechts ongeveer tweederde van mijn werkelijke voorraad. Ooit heb ik besloten elk ingredient dat ik nodig had voor een gerecht altijd te kopen, daar pluk ik nu de vruchten van, het komt maar zelden voor dat ik als ik plots ‘s avonds om tien uur besluit een maaltijd te bereiden ik de noodzakelijke ingredienten niet in huis heb.