kweeperen marmelade. Mwoah.

Bij mijn Turkse groenten provider zag ik ze liggen: Kweeperen. Ik had er eerder al eens een paar aangeschaft, althans dat dacht ik toen. Bij nader inzien bleken het Nashi peren te zijn geweest. Domme meneer Wateetons. Deze keer had ik ontegenzeggelijk de juiste vrucht te pakken. De geur was onbeschrijfelijk lekker. Ze roken naar ouderwetse snoepjes. Ik heb een weekend lang er elke 10 minuten een onder mijn neus gehouden.

Wel waren ze snoeihard en daarom dacht meneer dat ze nog onrijp waren. Wederom: domme meneer Wateetons. Hij weet toch dat geur de belangrijkste indicator van rijpheid is? Pas na een week, toen er plekjes begonnen te verschijnen op de vruchten, sloeg ik Johannes er op na. Kweeperen worden helemaal niet zacht. En je kunt ze niet uit de hand eten. Om te redden wat er te redden viel ben ik subiet kweeperen marmelade gaan maken (grofweg) volgens recept uit de Dikke Van Dam:

Neem hele kweeperen, wrijf die schoon en kook ze in water. Laat ze met schil en al koken tot ze zacht zijn. Wrijf de massa fijn door een zeef. Neem ongeveer zoveel suiker toe als kweeperenmoes. Meng alles door elkaar en zet het op het vuur, voeg citroenschil en kaneel toe. Breng het aan de kook en laat het een beetje inkoken. Laat het vervolgens op kaasdoek uitdruipen.

En weet je wat? Het viel behoorlijk tegen. Wég was de verrukkelijke geur. Wat resteerde was een zoete appelstroopachtige marmelade met een tamelijk generieke smaak en geur: appel, kaneel en citroen. Daar koop ik geen kweeperen voor. Enig idee waar ik de fout ben ingegaan?