En waarom wilde ik dan touw?

Mijn klaagzang van een post geleden heeft gelukkig a) geleid tot twee touwtips en b) niet geleid tot het mislukken van het gerecht waarvoor ik touw nodig had. Ik heb gewoon twee satéprikkers gebruikt. Werkt ook, al zal het Martha Stewart minder welgevallig zijn.

Meneer Wateetons had zin in pasta. Dat eet hij maar weinig. Snelle koolhydraten enzo, u weet wel. Maar af en toe moet het kunnen. En hij had trek in salie, dat heb je ook zo wel eens. Het werden dus salie-pecorino varkensrolletjes, met pasta met een eenvoudige saliebotersaus.

’t is allemaal heel simpel:

Pasta:

Al dente koken in water met veel zout. Afgieten zonder af te spoelen.

De varkensrolletjes:

Neem een plak varkensvlees, schnitzel (ongepaneerd natuurlijk), hamlappen of iets dergelijks. Leg het tussen twee lapjes keukenfolie en rammen maar. Met de deegroller bijvoorbeeld. U kunt ook kalfsvlees gebruiken, kalf met salie, trés traditioneel. Op het platgeslagen vlees legt u wat blaadjes salie, en wat pecorino. Peper erbij, en easy on the salt. U rolt het geheel mooi op en als u in bezit bent van touw dan knoopt u dit er kunstig omheen. Bent u, zoals die sneue meneer Wateetons, verstoken van wit-rood draad ondanks dat u daar uren voor door de regen heeft gefietst, dan gebruikt u satéprikkers. Dit rolletje bakt u in wat boter.

De salieboter:

U neemt een klontje boter en wat olijfolie. Dit smelt u in een pannetje. U voegt wat salieblad toe. Even verwarmen maar niet bruin laten worden.