Restaurantweek ervaring: Dorrius 1890

Meneer Wateetons zat vanochtend om zeven uur misselijk in de auto. En met het gevoel ettelijke kilo’s aangekomen te zijn. De reden: het diner gisteravond bij Dorrius te Amsterdam, in het kader van de restaurantweek. Eerder beschreven we al hoe wij verwoede pogingen deden om een online een tafel te bemachtigen tijdens deze week. Waar dan ook. Het werd dus Dorrius 1890, op de gok eigenlijk.

Maar het viel niet tegen. Men serveert er Hollandse pot, maar wel in een chique ambiance. Met goede wijnen, mooi servies, goede servetten en obers die het niet als bijbaantje doen. Dat zijn meneer en mevrouw niet zo erg gewend, maar waarderen het destemeer.

Er was voor ons een menu samengesteld van drie gangen, met een keuze uit twee gerechten per gang. Meneer en mevrouw Wateetons namen hetzelfde: gebakken bloedworst, een garnalenkroketje en een gebakken kaasje (waarvan de naam me ontschiet) als vooraf, een jachtschotel (voor meneer Wateetons een klassieker die hij sinds zijn jeugd niet meer had gegeten) met rode kool en appelmoes als hoofdgerecht en wentelteefjes toe. We dronken er een prima pinot blanc en een cabernet-sauvignon bij. Verfrissend eenvoudig allemaal. 

Alhoewel, verfrissend… ’t bleek toch behoorlijk zware kost. Vooral de jachtschotel hakte er in. En ook voor de wentelteefjes was de boter niet gespaard. Goed gevuld en opvallend aangeschoten gezien de matige drankinname togen meneer en mevrouw Wateetons na twee uur weer naar huis. De totale kosten: 80 euro inclusief tip, maar exclusief 12 euro voor de oppas.

Meneer Wateetons besloot vanochtend nooit meer te eten. Of te drinken. Hoe zou het met mevrouw Wateetons gaan?