Cola-prosecco, omdat het kan

Suiker + gist =  alcohol. Met die gedachte keek meneer op een alcoholloze zondagmiddag in oktober eens om zich heen. Hij had broodgist en hij had cola.  En cola bevat 10% suiker. Hatsakidee! Colawijn! Dat zou (eindelijk) wel eens zijn road to fame alsmede riches kunnen zijn. Als het met het absurde dropshot gelukt is…

Na een week of twee bubbelen en vies ogen was de vaste bruine stof naar de bodem van de emmer gezonken, daarboven een maagdelijk blanke laag , tja, coladerivaat achterlatend. Door de extra toegevoegde suikers had het goedje een respectabel alcoholpercentage van ongeveer 9%. Meneer proefde. Er was voldoende suiker achtergebleven. Het smaakte nog steeds wel naar cola. Zoete cola met alcohol, colawijn! Het zag er alleen niet uit als cola, de colakleur lag op de bodem van de emmer.

En toen. Twee liter zoete colawijn, daar had meneer eigenlijk geen trek in. Bovendien was het geen zondagmiddag meer. De drank werd dus gebotteld en ging de kast in, rijpen, en wachten op vrienden met een avontuurlijke smaak en dito maag.

Tot vandaag. Meneer weet niet waarom. Het zal de zondag wel weer geweest zijn. Hij wilde zijn cola nog eens proeven. De dop ging open met een sis: koolzuur! De vergisting was op de fles rustig doorgegaan. De colawijn was colabubbeltjeswijn geworden. Nog mooier, nog hipper, nog lekkerder.

Cola-prosecco!