Déja goûté

Wat was toch die aparte bijsmaak van die goedkope carpaccio die meneer rond kerst at? Zijn brein wilde het maar niet prijs geven. Het lag op het puntje van zijn tong. Het smaakte naar vroeger. Lang geleden. Niet bijzonder lekker, maar wel vertrouwd. En, alarmerend, nogal out of place. Maar hij wist het niet.

Weken gingen voorbij. Meneer ging naar zijn werk. Beminde zijn mevrouw. Schreef zijn stukjes. Het carpaccio conundrum verdween naar archiefkast van zijn geest. Tot gisteren, in de supermarkt. Daar stond het vertrouwde potje, dat menige van zijn puberlunches had gepimpt. Dat potje, waarvan de inhoud smaakte… naar carpaccio?

Eeew!