Kaviaar, dat maken we gewoon zelf

“Geef geen cadeaus, ik heb alles al” verzocht meneer de bezoekers van zijn #followersfeestje. Alles? Neen, niet alles zo bleek. Zoals die verse zalmforel, die had meneer inderdaad nog niet. Touché. Maar nu dus wel. Nu heeft hij dus écht álles. Sterker nog, hij heeft meer dan alles. De 709 gram wegende kakelverse glibbervis bleek een aangename extraatje te bevatten: knapperige eitjes! Meneer kreeg ze uit zijn zalmforel door haar te melken. Een merkwaardig genoegen. Hij melkte en melkte. Tweehondervijftig gram lang. Meer dan een derde van het gewicht van de vis bestond dus uit kuit.

Dochterlief was geschokt: “het was dus een mamavis!”

Maar wat te doen met 250 gram kuit? Proeven natuurlijk, allereerst. Knapperig, een voetzoeker van vis op je tong. Zonder zilte smaak. Die had meneer eigenlijk wel verwacht. Maar ja, een theelepeltje op je blini is grappig, maar een half pond visseneitjes op de zondagmiddag achterover slaan, mwoah. Inmaken dus. Als kaviaar.

Google leverde weinig op. Gelukkig is er dan altijd nog Meester McGee. Hij leerde meneer dat zouten in een pekel, gedurende 2-20 minuten de aangewezen methode is.  Wat nu te doen? Twee minuten, twintig minuten, elf minuten? Meneer maakte een 25% pekel en verdeelde de eitjes in drie porties die hij respectievelijk 5, 10 en 20 minuten in de pekel liet liggen. De eitjes werden er een beetje dof van. Maar wel lekker ziltig. Te ziltig zelfs, in geval van de 20 minuten. Teringtyfuszout, noemt men dat. Een beetje afspoelen hielp zowaar. Het deed ook wonderen voor de helderheid. Die verminderde namelijk nogal door het zout, hoewel dat nu, een aantal dagen later weer in orde is.

Nu liggen ze in meneer’s koelkast. Geconserveerd te zijn? Meneer hoopt het. Hij houdt u op de hoogte.

Oh, en de zalmforel? Die ligt, in moten, in de vriezer.