oh oh algarrobo, mooi verdikkingsmiddel achter de duinen

In het Spanje waar meneer nog wel eens een weekje verblijft groeien een paar gigantische Johannesbroodbomen, Algarobbos in het Spaans. De rijpe peulen van deze boom, die direct uit de stam en takken groeien, zijn erg zoet. Je kunt ze direct van de tak, als een soort snoepgoed eten. Al is hubbabubba lekkerder. De stukje-Spanje-pony’s aten ze graag. Zo graag zelfs dat ze ze inmiddels niet meer kunnen luchten of zien. De zaden uit de peul zijn keihard, en allemaal precies even zwaar: 0,2 gram. Dusdanig precies dat ze vroeger gebruikt werden om goud af te wegen. Het schijnt dat het binnenkort opnieuw vast te stellen gewicht van de kilo vastgesteld gaat worden als een vast aantal johannesbroodpitten. Heb ik horen zeggen. Het meest gebruikte product van de johannesbroodboom is het johannesbroodpitmeel. De gemalen gekiemde zaden worden als verdikkingsmiddel gebruikt (E410). De peulen verdwijnen in diervoeder , in konijnenvoer kom je ze in brokjes gemalen tegen, maar je kunt er ook drank van stoken of een thee/koffie/chocolademelk-achtige drank van maken.

Dat wilde meneer wel eens meemaken. Hij nam een handje peulen mee naar zijn buitenhuis, brak ze in stukken, ontpitte ze en vermaalden ze met de staafmixer tot gruis. Echt fijn werd het niet, daarvoor waren de peulen wat te zacht. Met zijn percolator maakte hij een fijn potje café algarrobo. Het smaakte niet verkeerd, suiker niet nodig. Echte koffie is lekkerder. Of thee, of chocomel. Of hubbabubba. Maar de oorlog zou meneer er wel mee overleven.

De pitten dan. Die kostten meneer staafmixer meer moeite. Keihard waren ze en meneers goedkope buitenhuisstaafmixer is dat niet. Er bleven rare, halfdoorzichtige en verschrikkelijk taaie plakjes over. Meneer mengde ze met wat water en wachtte. Lang. Maar het werd niet dik. Het zal met de maling te maken hebben. Pech. Maar meneer had bij nader inzien toch al niet zo’n verschrikkelijke behoefte aan dikgemaakt kraanwater.

Weer wat geleerd. Nu een hubbabubba.