Spekkie voor meneers bekkie

Het is spekkíes. Niet spekjes. Maar verder was meneer blij met het recept in de Elle Eten. Zoals hij altijd blij is met de Elle Eten. Vanwege de non-truttigheid, vanwege het feit dat er louter lekkere wijven werken die ook nog eens heel stoer en grappig zijn, vanwege de snedige koppen, vanwege de columns van mannen als Casa Foresta, Ronald Hoeben en hij-met-wiens-kaaklijn-je-een-ham-kunt-trancheren. En vanwege het recept voor spekkies dus. Spekkies! Trés dingen die je voor minder geld en met minder moeite gewoon in de supermarkt kunt kopen. Trés meneer.

Dus toen hij dit weekend in zijn buitenhuisje was kickstarte meneer zijn oude mixer. Het recept in de Elle Eten is nogal precies. 352 gram suiker bijvoorbeeld. En geen gram minder. Via de twitters had meneer echter begrepen dat het inderdaad nogal nauw luisterde, maar niet met de getallen uit het recept. Aangezien hij bij aanvang van de Grote Spekkiereis alweer vergeten wat in welke richting ze precies niet klopten deed hij maar weer gewoon waar hij goed in is: een beetje aanrommelen. Bovendien was hij de helft van zijn ingredienten vergeten, dus hij moest wel. Hij nam 250 gram diepvriesaardbeien (vers kan ook) en evenzoveel kristalsuiker dat hij met de staafmixer wat fijner maakte. Dit zette hij op het vuur terwijl hij ondertussen 20 gram gelatineblaadjes (ongeveer 10 stuks) weekte. Nadat de suiker was opgelost en de blaadjes zacht waren mengde hij ze en roerde even tot de gelatine was opgelost. Het Grote Mixen ving aan. Een achterlijke lange duur van 15 minuten schreef het recept voor, waarvan de eerste 2 op een lage stand en de rest op een middelhoge. Maar het klopte. Pas na vijf minuten (wat met een handmixer al behoorlijk vervelend begint te worden, gelukkig kan meneer roze smurrie mixen met een hand en twitteren met de andere) begon het mengsel een beetje schuimig te worden. En na tien minuten ontstond er een buitenaardse milkshake die  meneers mixer aanviel. Fascinerend en een beetje eng. Na de dertiende minuut veranderde er niet zo veel meer en had meneer wel kunnen stoppen.

Het resultaat: barbapapa! Bij gebrek aan maizena, bakpapier en een deegroller kwakte meneer het mengsel maar zo goed en kwaad als het ging op een bepoedersuikertje lapje magnetronfolie en liet het nog een uurtje opstijven in de koelkast. In stukken gesneden en besuikerd tegen het plakken was er maar één conclusie mogelijk, die dan ook unaniem werd gedragen door de bewoners van Landgoed In den Drie Wateetonschen: spekkies!

Enthousiast (lees: overmoedig) geworden dacht meneer zijn nieuw verworven spekkiestechnologie ook wel even op andere ingredienten toe te passen. Immers, waarom zou je je beperken tot fruit? Hij maakte chocoladespekkies en pindakaasspekkies. Of liever, dat probeerde hij. Wat hij maakte was chocostuiterbal en een plak pindakaasgummie (hence de ‘Maar, wat is het‘ van gisteren). Blijkbaar luistert het toch iets nauwer dan meneer denkt en vereist een andere consistentie een andere aanpak. Wordt vervolgd.