Ah shit, koelbox debacle

Periodiek tuft meneer met de wateetonsmobiel door het land om het volk in de edele kunst van het worst maken te onderwijzen. Groot is zijn hart en uw portomonee. Maar een reis naar Groningen is niet bevorderlijk voor de kwaliteit van je verse vlees, met name als je dat in een plastic zakje in de kofferbak vervoert. Om van zonder plastic zak maar helemaal niet te spreken.  Enter de koelbox, de elektrische bitchass zelfkoelende koelbox zelfs. Een geweldig ding, afgezien van het feit dat hij niet zonder brandgeur tezamen met meneers Tomtom van stroom voorzien kan worden. Gelukkig heeft meneer een feilloos richtingsgevoel en weet hij Valkenswaard, Groningen blind te vinden. Maar ter zake. Meneers koelbox heeft een extra functie, hij kan ook verwarmen. Een leuk extraatje, dat echter  niet zonder gevaar is, al is het gelukkig nog niet voorgekomen dat hij hem op weg naar een workshop in de verkeerde stand had staan. Dat zou een ‘ah shit’ op zich waard zijn. Fingers crossed. De koelbox kan volgens de handleiding een temperatuur van 60 graden bereiken.  Dat biedt mogelijkheden: slowcooking! Dus kocht meneer wat spareribs, marineerde ze in wat tomatenpuree, knoflook, rode wijn, peper, zout en salie en legde ze in plastic doosje in de koelbox en zette deze aan.  Na enkele uren was de interne temperatuur van het vlees net iets boven dertig graden. Dat schoot niet op. Het bleek de plastic doos te zijn, die isoleerde. Toen meneer zijn vlees in aluminiumfolie verpakte ging het beter. Of althans, de beloofde 60 graden bleek bitchass opschepperij geweest te zijn. Vijftig was het maximum, ook na 6 uur. De interne temperatuur van het vlees kwam zelfs niet boven de 45 graden. Ook niet na 12 uur in de koelboxoven. Toen vond meneer het wel welletjes, 45 graden is voor varkensvlees onvoldoende, hoe lang je die temperatuur ook volhoudt.

Juist op het moment dat meneer zijn koelbox opende om de inhoud naar de oven te verhuizen kwam mevrouw Wateetons binnen. “Gadverdamme! Wat ben je nu weer aan het maken?” Mevrouw is altijd heel steunend als het op meneers experimenten aankomt. “Het ruikt hier naar bedorven vlees!” Meneer stak vertwijfeld zijn neus in zijn sparerib. Iewwww! Mevrouw had een punt, de spareribs waren niet a point. Ze stonken. Naar bedorven vlees, vermengd met lauwwarme wijn en tomatenpuree. De te lange tijd op een te lage temperatuur had blijkbaar gezorgd voor een fijne stimulerende omgeving voor bacteriën, die zich als een malle hadden vermenigvuldig. Ah shit, gadverdamme, indeed.

Toch maar gewoon weer koelen voortaan.