Ei

Deze column schreef meneer voor Elle Eten. Alweer een paar nummertjes geleden, zoals de introducerende zinnen doen vermoeden.  U krijgt hem verlaat. Maar ja, dan moet u maar een abonnement nemen.

De dagen worden weer langer, het strand van de all-inclusive lonkt en die vegetarische chips waar ik vorige keer over schreef hadden toch niet helemaal de pompende sixpack potentie die ik ervan verwacht had. Kortom, ik ben op dieet. Het Dukan dieet, dit keer. Geen koolhydraten, veel eiwitten, dat is zo’n beetje de kern. Hoef je dat boek ook niet meer te kopen. Toegegeven, erg vernieuwend is dat niet. Halverwege de 19^e eeuw schreef een corpulente begrafenisondernemer al een pamflet waarin hij de speknekreducerende voordelen van een voedingspatroon zonder brood, aardappelen, suiker en bier bezong. Wereldwijde bekendheid kreeg dit low carb dieet in de jaren ’70 dankzij Dr. Atkins Diet Revolution. Sindsdien tapten onder andere het Zone Dieet, het Protein Power Lifeplan, het Earth Dieet, het South Beach Dieet, het Curb the Carb dieet en onze eigen Dr. Frank uit ditzelfde proteïnevaatje. Maar ja, die heb ik allemaal al gehad. Nu volg ik dus het Dukan dieet en dat betekent, naast kipfilet, kwark, tartaar en rookvlees: eieren. Veel eieren.  Nee echt. Veel. Eieren. Ter vergelijking: de gemiddelde Elle Eten lezeres tikt er ongeveer 180 per jaar weg. Dat is wekelijks één zachtgekookt eitje op zondag en eentje over de sla en een hele reeks verborgen eieren in de pasta, mayonaise, eierkoeken en McFlurry. Ik kom ook aan die 180, maar dan binnen zes weken. En zonder McFlurry. Dat zijn er veertienhonderd per jaar. Cholesterol? Schmolesterol!  Hoewel het waar is dat eieren rijk zijn aan cholesterol is het ook weer niet zo dat van elk spiegel ei het eigeel regelrecht je aorta in wordt geïnjecteerd. Het verband tussen eierconsumptie en een hartinfact of beroerte is zelfs meermaals wetenschappelijk onderuit gehaald. En ach, als ik het mis heb lig ik in ieder geval in de kist met een kneitertje van een kaaklijn. Dat is ook wat waard.

Maar goed, veertienhonderd eieren dus.  Je zult begrijpen dat zo rond nummer 800 het hardgekookte eitje wel een beetje begint te vervelen. Dan ga je googlen op ‘ei+bereidingswijze’. Gelukkig zijn dat er heel wat. Je kunt een ei koken, dat wist je wel.  Het perfect zachtgekookte eitje heb je vast al jaren onder de knie. Maar wat dacht je van een omgekeerd zachtgekookt ei? Gegarandeerde kreten, van enthousiasme of afschuw, aan de ontbijttafel. Eigeel stolt bij een wat lagere temperatuur dan eiwit en door een ei in een oven tot 65 graden te verwarmen krijg je een eitje waarbij juist het eigeel stevig, maar het eiwit nog snotterig is. In een pannetje water kan het ook, als het je lukt de temperatuur constant te houden.  Het pocheren van een ei biedt ook welkome variatie. De fraaiste en meest spannende (blaren!) pocheerwijze werkt als volgt: veroorzaak door te roeren een draaikolk in een pan met gezouten, en eventueel licht met azijn aangezuurd heet water. Breek je eitje precies in het oog van je mini-malström.  Het eiwit zal door de hitte, en een beetje geholpen door het zuur, stollen en dankzij de draaikolk een beschermende bolletje rondom je dooier vormen. Na een minuut of 3 tot 5 is je gepocheerde ei klaar. Het is hierbij wel van essentieel belang dat je kakelverse eieren gebruikt. Deze bereidingswijze gaat gegarandeerd een paar keer mis, maar als je er een wedstrijdelement aan koppelt kun je er makkelijk een zaterdagochtend met de kinderen mee vullen (en (blaren!) een zaterdagmiddag in het ziekenhuis). Het Balut-ei tenslotte is misschien meer iets voor de zaterdagnacht, tijdens een beschonken truth or dare wedstrijdje met je vrienden. Het is een bevruchte en half uitgebroede eitje, dat wordt gekookt waarna je openmaakt en het halfontwikkelde lauwwarme embryo oppeuzelt. Met wat koriander en citroensap is het een populaire snack op de Filipijnen. En wat blijkt, na mijn eerste zachtgekookte Balut-eitje was ik gelijk twee kilo kwijt.

Geweldig dieet!