Van gierende banden en espresso

Meneer zit nog altijd aan de nespresso. Lekker hoor, maar een klein beetje zat begint hij het wel raken. Het smaakt elke keer weer zo naar, eh, nespresso. En dan hebben we het nog niet over  de zacht schurende schaamte bij elke cup. De donkere slagschaduw van teleurstelling van de culinaire elite op zijn altijd geslaagde cappuccino. Bij elke perfecte espresso rijdt er ergens een zelfmaaknazi tegen een muur. Enfin, we haalden hem dus maar weer eens van stal, zijn espressoapparaat. Eén van de twee die daar niks staan te doen. Jawel, meneer heeft voor meer dan een rug aan ongebruikte koffiekanonnen in zijn garage. *KLABAAM, rinkel*.

Hij nam zijn apparaat mee naar het levende koffiekanon, Mick van Il Pecorino, die de lekkerste espresso van Amsterdam serveert. Lekkerder zelfs dan cupspresso. Meneer’s apparaat was namelijk met reden terzijde geschoven. Hij kreeg er, hoe keurig hij zich ook aan temperatuur, doorlooptijd, koffiemaling, -stamping en -gewicht hield, geen lekkere espresso uit. Mick zag het onmiddellijk. “Je moet ook nooit één espresso tegelijk maken, dat doet niemand in Italië”. En verdomd, met een dubbele espresso met de maling van Mick ging het vrijwel direct goed. Een mooie crema en een goede smaak bij de perfecte doorlooptijd.

Met een kwieke tred ging meneer weer op huis aan. De zon scheen. Het werd lente. Thuis kuste hij zijn vrouw en sloeg aan het experimenteren. Met de maling van zijn molen, met doorlooptijd, met aandrukken. Met dubbele espresso’s. Geslaagde dubbele espresso’s. VEEL DUBBELE ESPRESSO’S!!!1! WRAAAAGH!!
Na een doorwaakte nacht, een dubbele marathon en tweeduizend keer opdrukken aanschouwde hij zijn keuken. En toen herinnerde hij zich plotseling weer dat de kwaliteit van zijn koffie niet de enige reden was dat hij voor cups had gekozen.

In de verte hoorde hij banden gieren.