Kefir

[dit artikel verscheen eerder in het leukste culiblad van Nederland, Elle Eten]

‘Het werkt zacht van binnenuit. Herstelt en tempert, vitaliseert en stimuleert. Het versterkt de levenskracht. En vanuit dat goede gevoel in je lichaam kun je jezelf helpen.’ Welkom in de wereld van Kefir.  DIY-yoghurt, overgewaaid van de herders van Noordelijke Kaukasus naar de hennamoeders op het plein van de Vrije School. Met een keur aan vage gezondheidsclaims die we kennen uit de linksdraaiende biogarde en LGG industrie. Je zou er trek van krijgen. Gelukkig maar, want eten doen we vooral omdat het lekker is. En, in geval van Kefir, omdat er alcohol inzit. Én bubbels. Prikyoghurt met alcohol, wat een uitvinding. Nu moet je er qua intoxicatiepotentie ook weer niet al te veel van voorstellen. Het alcoholpercentage ligt tussen de  0,1 en 2%, en dat laatste alleen in uitzonderlijke gevallen. De Shandy onder de probiotica, zeg maar.
Kefir wordt gemaakt met behulp van kefirkorrels, die ook wel kefirknollen of, onterecht, yoghurtbloempjes of -plantjes worden genoemd.  Ze bestaan uit eiwitten, vetten en suikers en bevatten meer dan tien verschillende gisten en bacteriën. Sponzige witte bolletjes zijn het, die wat aan bloemkoolroosjes doen denken. Wanneer je er een paar toevoegt aan een liter melk en deze op het aanrecht laat staan heb je na een dag of twee een frisse, licht bruisende en mild alcoholische yoghurt. Het resultaat kun je zo opdrinken (en vanuit dat goede gevoel jezelf helpen) of het verder verwerken. Laat het bijvoorbeeld uitlekken tot kefirkwark, gebruik het als stremsel in kefirkaasbereiding of draai er margaritakefirijs van. De korrels kun je eindeloos hergebruiken, sterker nog: ze groeien. Plantjes met potentie dus. Maar, laat ik eerlijk zijn. Ik vind melkkefir eigenlijk helemaal niet lekker. Die wat kazige bijsmaak, bluh, ik kan er niks aan doen. Of misschien is het de levenskracht, daar kan ik ook nooit zo goed tegen.

Gelukkig blijk je nog andere leuke dingen te kunnen doen met kefirkorrels. Zoals waterkefir maken, dat recentelijk onder de veel smakelijker naam ‘kefirchampagne’ plafonddruipende triomf maakte in huize wateetons. De methode bleek even simpel als bij melkkefir. Ik vulde een champagnefles (een PET- of beugelfles kan ook) met water, 10% suiker en een halve uitgeknepen citroen, aangevuld met wat sinaasappel- en citroenschil.  Met een paar korrels kefirkorrels zette ik deze, goed afgesloten, op het aanrecht. Vier dagen later schoot bij het ontkurken de dop met een enorme knal van de fles waarna een fontein van een halve meter het plafond (ik ben vrij klein behuisd) en mijn aanrecht blank zette. Gelukt! Althans, die 300 ml die nog in de fles zat. Superfris en heerlijk tintelend. En, vooruit, misschien iets te lang gegist. De icetea-kefir-champagne (afgekoelde sterke thee, 10% suiker, halve citroen) ontsloot zich na een dagje korter rijpen met een beschaafder en plafondsparend plopje, en bleek qua smaak en bubbeling zo mogelijk nog vitaliserender.  Dat was nog maar het begin. Vers fruit, gedroogd fruit, vruchtensappen, kruiden, specerijen, gember, dinges, you name it.  Een eindeloze variatie aan razendsnelle zelfgemaakte grote-mensen-frisdranken tintelden die weken in mijn glas. Nametend bleken de champagnes ongeveer een half procent alcohol te bevatten. Net genoeg om de associatie met Jip & Janneke priklimonade te voorkomen, maar te weinig om zelfs na een fles of twee je rijgedrag te beïnvloeden. Meestal wordt geadviseerd de soorten niet door elkaar te gebruiken. Maar de kefirbolletjes bleken na hun champagneavontuur nog steeds prima in staat om melk te fermenteren, hoewel de poepbruine kleur die ze hadden opgedaan in de theechampagne mijn toch al tanende liefde voor melkkefir niet bepaald aanwakkerde. De bolletjes kun je gewoon invriezen of drogen voor later gebruik. Ook eens proberen? Google op ‘kefir kopen’ of spreek een vitaal ogende hennamoeder aan op het schoolplein. Vanuit dat goede gevoel in haar lichaam zal ze je beslist helpen.