Pizzaboog

Meneer is op vakantie, op buitenverblijf De Drie Wateetonschen op de Veluwe. En dat betekent dat wateetons.com gedurende drie weken verandert in een monomaan pizzaovenblog. Wel met de vertrouwde ‘ah shit’-momenten natuurlijk. Die wil, en kan, ik u niet onthouden. ‘Ah shit’-momentje 1, en gelijk de vader van een oneindige stroom potentieel ‘ah shit’-kroost, is dat schoonvader wateetons uitgevallen is. Een ziektedingetje. Daar gaat de technische ruggengraat van meneers ovenproject. Meneer, alfa – technisch inzicht van een komkommer, moet het nu allemaal zelf verzinnen én maken. Oh, en met een geheugen als een vergiet. Zou hij bijna vergeten. Want toen meneer zijn oven van onder het plastic haalde was de eerste gedachte ‘hoe zat het ook alweer?’ gevolgd door ‘en waarom’? Alle berekeningen, overwegingen en keuzes waren in een mist van 11 maanden ovenluwte verdwenen. Gelukkig had hij nog wat summiere aantekeningen. En na een uurtje grootogig en zwetend staren naar zijn oven kwam er langzaam weer wat ovenkennis uit die mist naar boven. Op hoop van zegen dan maar.

Wat deed meneer in de afgelopen week:

De wederopbouw van de eerste ring
De eerste, opstaande ring moest opnieuw gemetseld worden na het inregen debacle van afgelopen winter. Dat ging meneer zowaar redelijk af. Wel merkt hij dat het feit dat de ovenvloer ietsje minder apescherp was gelegd als de eerste keer zich onmiddellijk vertaalt in de rest van de oven. Een iets minder vlakke ovenvloer levert ook een iets minder strakke eerste ring op, wat zich ongetwijfeld weer vertaalt naar de tweede, derde en etc ring. Dat doet hij de volgende keer (ha!) beter. De bodem is de basis! #leermomentje

De deuropening en boog
Meneer had, na lang Googlen en op fora lezen, besloten tot een gecurvde (is dat een woord?) deuropening. Wederom een flagrante overschatting van zijn technisch vermogen natuurlijk. Gelukkig had schoonvader Wateetons vorig jaar al een houten mal met de juiste boog gemaakt. Er bleken precies tien stenen in de boog te kunnen. Middels een staaltje 3-HAVO rekenen, met pi-kwadraat enzo, kwam meneer tot de grootte van de hoek tussen de individuele boogstenen die hij vervolgens in houten spietjes tot leven bracht. Het metselen van de boog bleek (nog) minder voorspoedig te gaan dan meneer had verwacht. Hij heeft geleerd eerst cement aan te brengen op een steen en die vervolgens tegen de volgende steen aan te zetten. En dan vooral niet meer te bewegen. Dat werkte dus totaal niet. Het cement pleurde steeds van de steen af. Bovendien lukte het meneer sowieso niet om het cement in de juiste driehoek op de steen aan te brengen met als gevolg dat de laatste steen steeds niet meer in de boog paste. Uiteindelijk besloot hij, en hij hoopt dat schoonvader wateetons niet meeleest, de boog te vormen met spietjes en de ruimte tussen de stenen vol te gieten met cement. Dat werkte wel. Althans, dat moet blijken als hij straks de mal er tussenuit haalt. Ondertussen had hij ook gemerkt dat hij de onderkant van de linkerzijde van de boog meer naar binnen had gezet dan de rechterkant zodat de stenen van de boog in het midden zo’n vijf centimeter versprongen. Dat merkte hij gelukkig al tijdens het proefleggen. Een subtiel verspringen van elke volgende steen loste dit probleem op. Van de voorkant zie je er niks van, en het is verboden van de zijkant te kijken.

Na een dag drogen was het alleen nog zaak de spietjes uit het cement te halen. MDF tussen het cement, dat ziet er niet uit natuurlijk. Met een tang en voorzichtig wrikken lukte dit aardig. Behalve bij één spietje. Meneer trok steeds een beetje harder, en harder. Hij gaf zelfs een klein rukje. En nog een rukje. En een iets harder rukje. En nog een, tot hij plots de halve oven uit elkaar trok.

Koud zweet. Paniek.

Eén voeg van de boog én één van de ring waren door het spiegeweld van meneer (biceps, kaaklijn, u weet tog) gebroken en ongeveer de helft van de eerste ring was enkele centimeters verschoven, DE OVENVLOER MEENEMEND. #OMFG. En juist op dat moment moest meneer met dochter Wateetons naar het zwembad. Het koele water, en zijn vrolijke dochter, dempte meneers paniek gelukkig enigszins. Thuisgekomen nam hij de schade nog eens op: gleuven van enkele millimeters tussen een aantal stenen aan de rand van de ovenvloer. Een breuk in de boog en één in de eerste ring. Een licht verschoven ring. Ah shit.

Niks aan te doen. Meneer gaat niet opnieuw de hele oven afbreken. De groeten. Met een rubber hamertje wist hij de ring weer een beetje op zijn plek te tikken. De gleuven in de ovenvloer vult hij wel een keer met slijpsel van zijn chamottestenen. De gebroken voegen sleep hij uit met de anglegrinder (bitch) en vulde hij opnieuw secuur met cement. Dat moet het maar zijn.