“Het zou nu zo maar nog tot de herfst kunnen duren.” Met die woorden zette meneer begin april andermaal zijn bebroede koffieprut in de berging, schakelde zijn brein uit en ging wat voor zichzelf doen. Koffie drinken.

Tot hij gisteren ter berging een droge hand in zijn nek voelde. En nog een. Herfst of lente, het broed bouwt trouw, en snel, haar zwammen op meneers ochtendLavazza. De oesterzwammen waren zelfs al dusdanig ver gevorderd dat de lamellen als dorre wieken uit de proteïnepot hingen. Niet iets wat het gebruik in een soepje in de weg staat, gelukkig. Bij één pot was meneer nog op tijd. Daar zijn de baringsweeën net aangevangen. Hij heeft hem maar op het aanrecht gezet opdat hij zijn kroost vochtig van de geboorte kan nuttigen.