Ants on an ijsje

Meneer Wateetons had last van mieren.

Een gaatje in zijn muur. Een omgevallen pak hagelslag in de voorraadkast. Voor je het weet marcheert er een legertje in een nette colonne over je keukenmuur.

Na het sluiten van het gaatje en nader beschouwing van de voorraad bleek het niet de hagelslag maar het bodempje maple syrup te zijn waar het volk het hardst op was gegaan. De maple syrup van vriendin Wateetons trouwens. Waarover ze expliciet had geïnstrueerd hem ‘niet zo maar over de kwark te gieten’. Deze siroop zat dus vol met mieren. Dode mieren op de bodem, levende mieren langs het glas die de fysieke of psychische plakkerigheid van deze Canadese lekkernij niet hadden kunnen weerstaan. Een dag later lag alles dood op de bodem.

Wat te doen?

Zo laten staan voor vriendin Wateetons in de hoop dat ze de circa 50 mieren niet zou opmerken durfde meneer niet meer aan. Weggooien? Toch 8 euro per flesje. De toorn van de vriendin is bovendien onbetaalbaar.

Dan maar een Nomaatje. Maken we er in ieder geval content van. ‘Ants on an ijsje’.

Maar hoe smaakte het, meneer?

De mieren gaven een klein knappertje tussen de tanden met een duidelijk zure smaak die mooi contrasteerde met de zoete zachtheid van het ijs en de siroop. Je hebt wel een hoop verzopen mieren nodig voor een serieuze smaakervaring. 50 mieren is niks. Misschien dat hij vandaag maar een volle pot Lidl-honing naast het nest zet.