De ree is dood, lang leve de ree

Het is bekend dat meneer graag, al dan niet zelfgevangen, dieren in stukken snijdt. De behoefte te weten waar zijn voedsel vandaan komt drijft hem, gecombineerd met een vleugje oerman en een snufje morbide fascinatie. Dus toen Tijs (kok op locatie) hem polste voor een avontuur met een complete ree zei meneer geen nee. Afgelopen zondag was het heerlijk avondje gekomen dat plaats vond in de kookstudio van Peter Pan onder leiding van chefkok Ettore di Carlo. Tot meneer’s verbazing waren er slechts zes mensen op af gekomen, waaronder Karin, die er notabene ter aankondiging een stuk op haar website over had geplaatst.

Welnu, your loss. U heeft wat gemist.

Meneer had de avond van zijn leven. Hij keuvelde zeven uur lang met een schier oneindige reeks wijntjes in zijn hand met de zes aanwezige foodprofessionals over de schoonheid van eten, kippen slachten en natuurlijk: over Gerda. Want zo hadden Karin onze tien kilo wegende reegeit gedoopt. Ze kwam van Terschelling. Het gebrek aan een schotwond deed ons concluderen dat ze niet door de jacht was overleden. De aan haar poot geniette classificatie “valwild” bevestigde dat. Misschien was ze door een auto geraakt, had ze zich verslikt, of was lelijk uitgegleden tijdens een nachtelijke boswandeling. Het vermoeden is in ieder geval dat wij het voortbestaan van de soort weinig schade hebben berokkend door dit onnozel beestje soldaat te maken.

Onnozel of niet, Gerda was prachtig. Van binnen en van buiten. Meneer zag haar gevild worden en mocht, gekleed in een charmant en afkledend plastic schort en dito handschoenen, helpen de bouten af te snijden en het vlees te ontvliezen (een pokkenwerk, maar de malsheid zeer ten goede komend).  Ook voor het larderen van ons afgetrainde geitje draaide meneer zijn hand niet om. Hij genoot.

Uiteindelijk werd Gerda gereduceerd tot een fumé (van de botten), een verrukkelijke carpaccio, een vulling voor de mezzalune, een voorboutrecept van paus Leo de tiende, met rozenwater als verrassingsingredient, twee prachtig in de oven gegaarde achterbouten met een kastanjesaus en twee gigantische reerugfilets waarvan de malsheid elke beschrijving tart. Zacht als boter zou een belediging zijn. Meneer had nog nooit zoiets geproefd in zijn leven.

Om een uur of half 1 stapte hij huize Wateetons binnen, met het hoofd in de wolken en een baksteen in de maag. Vijf kilo vlees voor acht personen gaat je niet in de koude kleren zitten.   

Lees ook het verslag van Karin (met hogere kwaliteit foto’s).