Paardenbloemwijn gebotteld

Indien u meneer’s tweets een beetje volgt, zult u meerdere malen over onduidelijke uitlatingen als ‘bubbelen’ en ‘paardenbloemen’ gestruikeld zijn. Studieontwijkende overwegingen deden meneer ten tijde van zijn verlof, nu een maand geleden,  naar pakjes over-de-datum-appelsap, een scheut sinaasappelsap, wat citroenen, suiker, broodgist en héél véél paardenbloemen grijpen. Paardenbloemwijn was zijn doel. Ach, je probeert eens wat.

Na een maand lag er een dikke laag dode gist op de bodem. Dat was alvast gelukt. De wijn was nog wel troebel, maar het waterslot bleef stil, uitgebubbeld. Dit leek meneer een mooi moment om te bottelen.  Hij kookte wat oude witte wijn flessen uit (waarbij de omvang van zijn voorraad hem een beetje deed schrikken) en vulde ze, met behulp van zeef, trechter en mevrouw Wateetons met paardenbloemwijn. Hij proefde en passent ook nog een slokje. Droogjes. Hij schaart het niet onder de top 10 van smaak-ervaringen van 2009. Maar dat hoeft ook niet, na een maandje.

Aan twee flessen voegde hij bij wijze van experiment nog drie extra theelepeltjes suiker toe, aan eentje zes en de rest van de flessen liet hij in hun ongerepte droge staat. U leest over een jaar wel van meneer hoe daadkrachtig hij deze drankpoging naar de gootsteen verwijst.