Drukken, draaien, trekken

“Drukken, draaien en trekken.” Zo pel je een garnaal,

“met gevoel” voegt de visser – twee oorbellen, ongeschoren en onder de tatoeages- toe. Verdomd, het werkt nog ook. Het zal dat gevoel zijn. Wij zijn op de TX 10 Emmie, die dagelijks (N.O.Z.) afvaart van de haven van Oudeschild, Texel. Ze adverteren met ‘garnalen vissen en zeehonden kijken’, terwijl je met de op het zelfde moment vertrekkende TX 35 kunt ‘zeehonden kijken en garnalen vissen’. Zoek de verschillen.

Onze boot is stoerder, dat spreekt. Hij heeft twee armen aan weerszijde waarmee de netten drie kilometer buitengaats te water worden gelaten. Het heeft iets magisch ze in het donkere water te zien verdwijnen. De netten rollen met een soort rubber wielen over de zeebodem. “Erover, niet erdoor, we doen niet aan bodemberoering” benadrukt de schipper over de luidspreker voor “alle geitenwollensokkenmacrobiotischegroenlinks- stemmendejesseklaverhuilendetypes”. Twintig minuten later komen de netten weer boven vol met grijze garnalen en een beetje bijvangst: scharren, een paar scholletjes, bot, krabbetjes, spiering, wijting, grondel en een enkele zeedonderpad. Klein spul allemaal, dat via een soort garnalencentrifuge van de vangst wordt gescheiden en levend overboord verdwijnt en daar hopelijk net op tijd de enthousiaste meeuwen kan ontwijken. Verder zitten er in de netten grote brokken veen, van toen de Waddenzee nog droog stond. Een zwarte glimp van het verleden. Ondertussen vertellen de vissers opvallend informatief, en zonder het routineuze toontje van dag in dag uit hetzelfde verhaal moeten vertellen over de diepte van de Noordzee, stromingen, de vangst, kwallen en natuurlijk garnalen en zeehonden. Onze schipper neemt zelfs ruim een half uur de tijd om speciaal voor ons, Meneer Wateetons, Made by Ellen en Koken met Karin, een tirade af te steken; terwijl hij ondertussen de ene na de andere garnaal pelt en opeet. Mooi om te zien hoe een visser van zijn eigen waar geniet.  Na een kwartier vragen we wel voorzichtig of er niet gestuurd moet worden. “Autopilot”. Gelukkig. Hij vertelt dat er geen quotum is voor garnalen, met als gevolg dat er veel gevist wordt en de prijs laag blijft. Hij zou, samen met andere vissers, liever wat conservatiever vissen voor een betere prijs om de garnalenstand, het milieu en de bodem te sparen. Maar als ze daarover met elkaar afspraken maken wordt hen door de overheid kartelvorming verweten. En dan is er nog het feit dat de garnalen zoals we die bij de supermarkt halen twee weken oud zijn en een weg van Nederland naar Marokko hebben gemaakt om daar gepeld te worden. Dat gaat uiteraard niet zonder de nodige conserveringsmiddelen. De zojuist gevangen garnalen worden direct aan boord gekookt en door ons opgegeten. Het zijn de lekkerste garnalen die meneer ooit at. Iedereen krijgt zakken vol mee naar huis. Ook meneer. Die avond zit hij op de bank te pellen. Netflix aan, drukken, draaien, trekken, drukken, draaien, trekken.

Van de garnalen maakte hij potted shrimp en de schalen en koppen leverden een goddelijke bouillon.

Ingrediënten

Klaar de boter door het au bain marie te smelten en vervolgens af te gieten van het bezinksel. Verhit de geklaarde boter op een laag vuur en laat de ui een kwartiertje zacht worden. Voeg de overige ingredienten toe en laat nog 10 minuten zachtjes garen. Giet in mooie potjes. Bewaar wat botervet. Laat de potted shrimp opstijven in de koelkast en giet daarna het restantje gesmolten en gezeefde boter er overheen zodat er geen ingrediënten in contact staan met zuurstof.

Fucking lekker.

Tip: mooi stuk in The Guardian over potted shirmp