onooglijke perziken

Schelden op het fruitassortiment van de grootgrutter is de favoriete groepssport van culiloggers. Dood aan de Elsanta! Onrijp op transport! Smakeloos! Melig! Dood aan de koeling! Wij willen Bolletje! 

Ook meneer weent bittere tranen van boosheid en verdriet bij duf smakende pruimen en perzikvormige meelfabrieken. 

Bij zijn Turkse fruit- en groente provider zag hij recent echter een paar onooglijke, platte perziken liggen. En als rule of thumb doet ‘onooglijk is lekker’ het niet zo slecht. Ze heetten ‘Chinese perziken’. Een week later kwam hij ze weer tegen en heetten ze, bij dezelfde winkel, opeens ‘wilde perziken’. Voordat ze weer een naamsverandering zouden ondergaan besloot meneer er een paar te kopen. Ze roken in ieder geval goed en voor bijna 4 euro per kilo heb je al snel het idee iets bijzonders in handen te hebben. En verdraaid, ze zijn lekker! Sappig en zacht, met opvallend wittig vruchtvlees. Niet de allerlekkerste perziken die ik ooit at, maar ontegenzeggelijk beter dan de hedendaagse standaard.

Maarja, hoe heten ze echt?