Zelf Camembert maken: FAIL

Het resultaat na een paar weken rijpen in meneer’s berging: een zielig toefje dons op een keihard klompje geel eiwit waar hooligans wel kaas van zouden lusten. Onder de juiste hoek gaat hij dwars door elke politieschild. Meneer heeft het getest.

“Maar de smaak dan, meneer, de smaak?” vraagt u wellicht. Na terugkomst van de kaakchirurg wilde mevrouw Wateetons wel toegeven dat de Wateetons-Camembert ‘iets Franserigs’ had. Ook meneer herkende in de verte een witschimmelgeurtje en smaakje. De kaas smaakte in ieder geval bepaald anders dan meneer’s eerdere harde kaaspogingen.

Rest ons de vraag: waar ging het mis en hoe gaan we dat de volgende keer (effectief: gisteravond) beter aanpakken?

1) Meneer vermoedt dat hij zijn melk te lang en de hoog heeft verwarmd. Hij had de pan namelijk in de lauwe oven gezet, zoals dat bij dat bij het maken van ‘harde kaas’ pleegt te doen, maar deze stond niet helemaal lauw genoeg. Toen hij de pan eruit haalde was de wrongel zo’n 38 graden. Dat is net aan voor een harde kaas, maar te hoog voor zachte kaas. En het mengsel was een uur aan deze temperatuur blootgesteld geweest. De wrongel was dan ook zeer compact en had al veel wei vrijgegeven. De kaasjes klonken ook erg snel in en waren binnen een uurtje al zo stevig dat ze zonder enig probleem gedraaid konden worden. Te weinig vocht in de wrongel: een droog kaasje.

2) Meneer gebruikte mogelijk te weinig schimmel. In water opgelost heb je beduidend meer nodig. Daardoor kwam de schimmelvorming mogelijk pas laat op gang, toen de kaas als was uitgedroogd.

3) Vochtigheid en temperatuur problemen. Maar daar kan meneer niks aan doen, dus daar gaan we gemakshalve maar niet van uit.

Wat nu te doen met de Camembert baksteen? Die schaven we gewoon, over een pasta met stoofvlees en pompoen. Best lekker. Schaaf-Camembert, zou nog best eens heel groot kunnen worden.