Feta, the making of

Ach, Camembert, dat is zo 2008. Ik zou er heden ten dage niet dood mee (of door) gevonden willen worden. Nee, dan Feta, de kaas voor de man die weet wat hij wil, die midden in het leven staat. Jouw kaas, op jouw moment!

Enfin.

Meneer ging als volgt te werk

• 2 liter magere melk
• 250 ml slagroom
• scheutje karnemelk erbij
• 20 druppels stremsel

Feta maken is een beetje als harde kaas maken, of godbetert, Camembert. Dat kunt u elders opzoeken. Belangrijk verschil: u laat de wrongel een nachtje uitlekken in een schone zakdoek en bewaart de wei. De volgende dag snijdt u de wrongel in grove stukken. Van de wei maakt u een 12% pekeloplossing (dus 12,5 gram zout per 100 ml wei) waar u vervolgens de stukken kaas inlegt. De reden hiervoor is dat de pekel zout, maar ook enigszins zuur moet zijn, en dat deze zuurheid de kaas niet erg mag ontlopen. Is de pekel niet zuur genoeg dan ‘smelt’ de kaas naar verluidt. Laten we nou net al de hele nacht een pannetje wei buiten de koelkast hebben laten staan aanzuren. Je kunt er uiteraard ook nog kruiden bijdoen, meneer mikte er wat rozemarijn in.

De Feta staat nu twee dagen in z’n zure pekel. Als u binnenkort “ze smelten de kazen” op uw twitterfeed ziet binnenkomen dan weet u hoe laat het is. (Namelijk dat meneer zich niet kon beheersen en twee keer dezelfde matige grap heeft gemaakt.) Nu eerst maar eens even naar Parijs en dan eens rustig proeven.