Science & Sleedoorn

Iemand, in de veronderstelling een expert te bevragen, vroeg meneer eens of die zwartblauwe bessen aan die struik om de hoek bosbessen waren. Meneer ging eens kijken. Neen, concludeerde hij. Maar wat het dan wel waren wist hij ook niet. Ze zagen er best lekker uit. Google wist raad: het betroffen sleepruimen, van de Sleedoorn of Zwarte Doorn. En, als meneer het niet dacht, eetbaar! Of eigenlijk niet, concludeerde hij toen hij er een in zijn mond had gestoken. Zurig en verschrikkelijk wrang. Nog maar eens openslaan, dat internet. En inderdaad, wat bleek, ze worden pas lekker als de vorst er overheen is gegaan. Het zijn eigenlijk net spruitjes. Maar vorst was op dat moment nog niet op handen. Dus gooide meneer een handje in de vorst der vriezer en haalde ze er 24 uur later weer uit. De ontdooide sleepruimen proefde hij andermaal. Verdomd, het werkt! De vrieskou had op magische wijze zowel de kleur van de binnenzijde (van geel/groen naar paars), de consistentie (van stevig naar moezerig) en smaak (van zuur en wrang naar een mildzoete pruimachtige smaak). Bijzonder hoor. En zelfs wel een beetje lekker nu. De chemici onder u mogen het meneer eens uitleggen.
De sleedoorn hangt overal in Nederland nog vol, grijp nu uw kans want mogelijk zijn er kapers op de kust die de eerste vorst afwachten. Dus, sla nu uw slag en vul uw vriezer met sleepruimen. De wildplukwijzer is uw vriend.