Meneer kijkt een film: de Keuken van Johannes

Afgelopen maandag zag meneer De Keuken van Johannes, een documentaire over ‘s lands meest bekende restaurantcriticus en foodwriter Johannes van Dam. Meneer had via crowdsourcing een klein bedrag in de film gestopt. Hij vond het een sympathiek initiatief en maakster Bianca Tan was een klein decennium geleden met haar AT5 programma Eten met Bianca verantwoordelijk voor zeker de helft van meneers opgelopen studievertraging. Ruim daarvoor las meneer al Van Dam’s schrijfsels in De Tafel van Tien en Alles Moet Op. In bed. Wat hem dan weer zijn nachtrust kostte. Als ik er zo nog eens over nadenk, zou een stukje terugbetaling andersom ook niet zo’n slecht idee zijn. Nou ja.

Als mini-geldschieter mocht hij met andere mini’s en maxi’s bij  de première zijn, voorafgegaan door een diner bij het  nimmer teleurstellende Hotel de Goudfazant. De film bleek een klein, intiem en kwetsbaar portret van een lichamelijk broos man, met een strijdlustige geest. Zo broos zelfs, dat hij de première helaas vanuit het OLVG via SMS moest meemaken. Een kale documentaire, zonder voice-over, interviews of duidelijke verhaallijn. Alleen Johannes van Dam, die als Johannes van Dam vermoeid doch onvermoeibaar strijdt tegen zoete bakvissensmaak. Dicht op de huid gefilmd, vaak in zijn overvolle woning en uitpuilende keuken, waar, een hele geruststelling, ook gewoon potjes Conimex kruiden staan. Meneer had misschien op wat meer duiding gehoopt, meer lagen van de persoon Van Dam. Wat maakt hem de meest gevreesde restaurantcriticus, wat heeft hem gevormd, waar komt zijn strijdlust vandaan, die hem niet bij iedereen even populair maakt? Na afloop wist meneer eigenlijk niet veel meer over Van Dam, dan hij al wist. Nou vooruit, dat hij een uitstekende chutney maakt. En veel van zijn kat houdt. Maar al met al vond meneer het toch een mooie, warme film. (En dat Van Dam, voor de goede verstaander, in de film even aan meneer refereert maakt het natuurlijk helemaal goed).