Plop

Waar waren we? Ah ja, ring 8. Nog drie te gaan, inclusief de ‘sluitsteenring’. Progressief kleinere steentjes en grotere hoeken. De ring was goed te doen. Meneer kent zijn zaagmachine inmiddels op zijn duimpje. Op zondagavond besloten mevrouw en dochter Wateetons voor een dag naar Amsterdam terug te keren. Even lekker onbeperkt internetten en een groot, schoon en mooi huis. En misschien ook wel iets minder pizzaoven en zaaggeweld. Wie zal het zeggen. Dat betekende in ieder geval dat meneer (nu helemaal) monomaan met zijn pizzaoven bezig kon zijn. De hele maandag stond in het teken van een vierkante decimeter oven: de laatste ring en de sluitsteen. Maar niet nadat meneer de waterbak, na een verdacht branderig geurtje uit de zaag geconstateerd te hebben, verschoonde en op de bodem een centimeter of 8 ingedikt zaagstof vond. Bij elkaar een emmer vol. Naar het schijnt goed geschikt om zelf vuurvast cement van te maken, maar dat durft meneer niet. Althans niet voor de dragende en heet wordende delen. Hij gaat het gebruiken om, gemengd met zand, portland cement en kalk de buitenkant van de koepel een extra laag ‘thermische massa’ te geven. De buitenkant van de stenen wordt namelijk niet zo vreselijk heet. Met zoveel zaagstof maakt meneer zich wel een beetje zorgen over de rekening die het verhuurbedrijf hem gaat presenteren voor de slijtage van het zaagblad, €6 per tiende millimeter. Maar ja, inmiddels probeert meneer er maar niet meer aan te denken dat hij voor het bedrag dat zijn oven hem kost makkelijk een paar weken naar Thailand kan, inclusief ticket, hotel en pingpongballetje.

De laatste ring was de H.E.L.  De steentjes waren zo klein dat meneer de hitte van het draaiende zaagblad tegen zijn vingers kon voelen. Levensgevaarlijk. En bovendien onnauwkeurig, een zaagblad van een halve meter is niet gemaakt voor een steentje van drie centimeter. Aan de berekeningen van de vorige lagen had meneer niks meer. Hij moest opnieuw alle hoeken en ‘tilts’ gaan uitproberen. Aankloten kortom. Het koste hem een uur of vijf om acht steentjes te zagen tot een acceptabele, maar verre van perfecte ring.  Een veelvoud daarvan ging verloren. Maar hij lag. Toen was het tijd voor de sluitsteen, de stop die de oven bijeen houdt. Geen idee hoe dat aan te pakken, maar meneer begon maar met het (met een duimspijker) ‘meten’ van de grootte en vorm van het diepste punt en dat af te tekenen op het steentje waar hij de sluitsteen van wilde maken. De vorm van het hoogste punt (de buitenkant) bepaalde hij door de rand van het gat in te smeren met Curry Gewürz en de steen daar, als een stempel, op te drukken. Tada, de sluitvorm in currysaus. Currypizza, kan heel groot worden. Schuren en passen, passen en schuren. Millimeterwerk. Meneer is inmiddels zo vaardig met anglegrinder dat hij er uw trouwring mee kan graveren. De sluitsteen zakte steeds een paar millimeter verder in het gat tot hij tenslotte, aangebrand met cement, met een lichte tik vast zat in de oven.

Klaar!

Kom maar op met die felicitaties.

Niet-echt-klaar natuurlijk. Er is nog een hoop te doen. Zoals de schoorsteen, en het isoleren van de koepel. Dus meneer zat alweer tot half 1 ’s nachts een excelsheet te maken voor de boog die voor de huidige deur van de oven komt en waarop de schoorsteen op rust. En te concluderen dat hij toch echt weer steentjes tekort gaat komen. Shit.