Meneer had zijn twittervolgers een pizzaovenloos weekend beloofd. Drukdrukdruk met afspraakjes, gezelligheid en anderszins dus geen tijd voor de Veluwe en het daar onder het plastic wachtende pizzapanthéon. Maar de pizzasaus kruipt waar hij niet gaan kan. In de late middag van de zondag kon meneer de verleiding niet langer weerstaan en sprong in de wateetonsmobiel. Een klein uur later ontsloot hij het buitenhuisje, en stond weldra met een troffel in zijn hand zijn oven te beroeren. Noem het een verslaving. I don’t care (en kan iemand misschien wat kleingeld missen?) Isoleren wederom, legoën met vermiculiet, tot ook zijn laatste zak op was en meneer zijn vagelijk op een monnik lijkende pizzaoven afsloot voor de werkweek. Volgend weekend krijgt hij die isolatielaag wel af. En dan start het fikkie stoken!