Pizzahuisje

De pizzaoven nadert langzaam zijn voltooiing. Werken doet hij al. Als een malle, zelfs. Toch zou meneer, als hij het opnieuw zou mogen doen, een aantal dingen aanpassen. Een iets lagere koepel bijvoorbeeld. Meneer heeft het idee dat de straling vanuit de bol de ovenbodem optimaler zou kunnen bereiken. En hij zou een isolerende doek om zijn koepel wikkelen. Maar die vond meneer toendertijd te duur. De doek, zoals de naam doet vermoeden, isoleert. Goed zelfs. Maar bovendien vangt dit zachte materiaal het uitzetten en krimpen van de stenen op. Meneers huidige isolatie (hard en stijf vermiculietcement) doet dit niet. Het gevolg: scheuren in de isolatie van de koepel.  Geen onoverkomelijke ramp, ware het niet dat het vermiculietcement niet de daadwerkelijke buitenkant is van zijn oven. Het poreuze spul is niet weerbestendig. De meeste ovens worden uiteindelijk afgesmeerd met een soort pleisterlaag. Maar ja, die scheurt dan ook weer, neemt daardoor vocht op en scheurt vervolgens verder. Et cetera. Momenteel staat de oven onder een blauw zeil. Dat is ook geen gezicht. Meneer wil een elementenbestendige oven. Die in weer en wind, zomer en winter mooi staat te zijn. Er zat niks anders op: een pizzaovenhuisje. En zo geschiedde.

Met veel waterpassen wist meneer in twee dagen een alleszins aardig huisje te bouwen. Met een klein brokje in zijn keel vanwege het verdwijnen van zijn koepel. Die vond hij toch mooier. Maar ja, niet aanstellen.

Het huisje stort hij straks vol met vermiculiet. Weerbestendig en geïsoleerd³!