Een dag, op z’n hoogst. Dat is de window of opportunity. Daarvoor zijn ze onrijp, daarna zijn ze opgevreten. Het is dan ook niet verwonderlijk dat het vele jaren duurde voor meneer überhaupt ontdekte had dat er mirabellen op landgoed De Drie Wateetonschen groeiden. Toch een boom van een meter of vijf hoog, en niet eens zo heel erg verstopt. De vogels wisten hem in ieder geval uitstekend te vinden en zijn meneer bijna elk jaar weer voor. Maar, in het uitzonderlijke geval dat je er wel op tijd bij bent doet zich een nieuw probleem voor. Wat moet je met zo achterlijk veel van die kleine gele pruimpjes ? Inmaken dan maar. In graanjenever bijvoorbeeld, die meneer in een wilde bui ook eens zelf heeft proberen te maken zonder erover te schrijven. (In zijn aankomend boek Over Rot  zal hij het met een nieuw bezoek verblijden). Ook deze jenever staat al weer een paar jaar in zijn kast. In een Lidl-nep-breezerflesje. Meneer laat zich wel kennen. De kleur is licht oranje, en er drijft wel wat prut in. Niets wat een bezoek aan de zakdoek niet kan verhelpen. De geur is geweldig. Citrusfruit, vanille en een forse vleug amandelspijs die zich pas in tweede instantie kenbaar maakt. Blauwzuur uit de pitten, die meneer mee heeft laten trekken (mirabellen zijn erg lastig te ontpitten)?  De smaak is heerlijk, fris en heel fruitig, met tonen van sinaasappelschil, en een klein maar volwassen randje bitter. Net even te zuur, dat wel, maar een mespuntje suiker lost dat direct op. Na het drinken kreeg meneer even hoofdpijn, werd hij kortademig, verward, misselijk en kleurde zijn huid blauw. Maar dat was na een uurtje wel weer over. Hij schenkt er nog één in!