Terrine met wilde gans

Ingrediënten

Kruiderij

Bereiding

Meneer belegde de terrinevorm dakpansgewijs met plakjes katenspek. Hij maalde het buikspek, en mengde het stevig (en K.O.U.D.) met de kruiderij tot een farce. Daarna mengde hij het grofgemalen vlees erdoor en stortte de vleesmassa in de vorm. Tiktiktik tegen de bubbels. De vorm zat net aan vol. Anderhalve kilo past er in, eigenlijk wat veel. Wie gaat dat allemaal opeten?

Na het sluiten van de vorm zette hij de vorm in een blik gevuld met water, in een oven van ongeveer 170 graden. Probleempje: het blik was niet diep genoeg om de vorm voor de helft onder water te laten staan zoals de patéregels voorschrijven. Één derde, hoogstens. Niks aan te doen, op dit moment. Na 1:45 haalde meneer de vorm eruit, opende de deksel en stak een kernthermometer in de terrine. Ah shit, 85 graden celcius, terwijl 70-72 meer dan genoeg is. Te heet, te lang. Hoe vaak hij dat niet hoort. Meneer zag ook aardig wat vochtuittreding (idem). Nou ja, eerst maar koelen, in de buitenlucht tot kamertemperatuur en vervolgens een nacht in de koelkast. De volgende ochtend bleek de schade alleszins mee te vallen. Behoorlijk wat geleiafzetting, maar bij het aansnijden was de terrine ronduit prachtig, mooi compact (dank zij het koelen onder druk), met een fraaie grove tekening en gewoon lekker. Hij mag misschien iets hoger op smaak, meneer heeft de kruiderij in het recept hierboven al aangepast.

Meneer weet wat hij gaat doen, nóg meer terrines maken. Maar eerst een gaatje boren in de deksel, voor een kernthermometer. Want dat koken op gevoel en ervaring is niks voor meneer. Meten is weten. En oh ja, nog eerster, die anderhalve kilo terrine wegwerken. Dat kan hij nooit alleen.