Maar, wat is het?

Twee voor een euro, bij die onooglijke Surinaamse toko in Amsterdam-Noord waar de winkelaankleding bestaat uit stellingkasten, de TL-verlichting op 120% staat ingesteld en waar je voor hetzelfde geld een klein belegd broodje koopt. ‘Markoes’ meende ik te verstaan. Bijna raak. Het is een markoesa, maracuja of markieza, en ook wel bekend als granadilla: een passievrucht. Daar zijn nogal veel varianten van. Wat ze gemeen hebben zijn is hun gelei-achtige vruchtvlees met eetbare pitjes, en dat ze verantwoordelijk zijn voor meneers favoriete -en helaas jaren geleden uit de handel genomen- McDonald’s milkshake smaak. Die pitjes zijn een ervaring apart. Waar je bij druiven, appel of granaatappel het bijten op de pitten uit alle macht probeert te voorkomen is het kraken tussen de tanden bij een markoesa een aangename ervaring. Een lekkere nootjescrunch zonder nakomende bitterheid. 
Meneer schapte er eentje door de kwark, en met de andere gaat hij proberen de zo gemiste milkshake te re-creëren. Zonder pitjes. Dat dan weer niet.