Bosnië bites 4: burek

Die ćevapi hé. Die eten ze hier dus de hele dag. En ze is iedereen. Er zijn complete ćevapi-restaurants, ‘Ćevabdžinica‘ genaamd. Op de kaart: ćevapi en verder niks. Meneer kan zich niet herinneren een nationaal gerecht te hebben meegemaakt dat daadwerkelijk zo massaal wordt gegeten. En om nou te zeggen dat het bijzonder is. 5,10 of 15 kebabworstjes in een broodje. Geen saus, geen saladebar, geen opmaak, alleen wat rauwe ui en eventueel een kwak kajmak (een zuivelproduct gemaakt van de vellen van gekookte melk. Lekkerder dan het klinkt). Vooruit, het brood zelf is waanzinnig – een soort bbq-ciabatta- en de kebabs zijn ook zeker niet vies. Maar al met al toch een beetje saai. Meneer verbaast zich ook over de hoeveelheden die men naar binnen werkt. Los Wateetons hebben meestal aan de kleinste al genoeg. Samen. Terwijl links en rechts zesjarige kinderen een dozijn van die dingen tjappen. Meneer heeft nu drie keer ćevapi gegeten en dat was wel weer. Voor vandaag in ieder geval.

Next step derhalve: Burek. Een meestal ovale ring van bladerdeeg gevuld met vlees. Of aardappel (krompiruša), spinazie/kaas (zeljanica) of kaas (sirnica) Dat zijn zo’n beetje de variaties. Er overheen naar wens een klodder zure room en erbij een beker yoghurt. De Bosniër houdt van duidelijkheid. Je koopt ze in elke pekara (bakker) of in een – you guessed it- ‘buregdžinica’ een burek-bar. Eet ze bij voorkeur, of exclusief wat meneer betreft, direct uit de pan/oven. Afgekoeld worden ze zompig en zacht. En uiteraard in absurde volumes! Minder dan een pond is voor baby’s en bejaarden. Meneer en vriendin namen bij een Sarajevoiaanse buregdžinica van elke variant een reepje: 250 gram, samen. #fitgirl4life. Onze favoriet: de klassieke vleesburek, gevolgd door aardappel, kaas en tenslotte de nikserige spinazie. En een beker yoghurt bij de maaltijd, dat moet meneer vaker doen. Vriendin W. ziet dat anders. #kokhals4life