3 + 5 uur in de Oekraïne

Meneer Wateetonský vanlifet momenteel dus door Slowakije. Daar eet hij ijs en pierogi, slaapt langs de kant van de weg en drinkt wijn. In willekeurige combinatie en volgorde.

Het land is niet bijzonder groot. Als je even niet op let zit je in Hongarije of Polen. Ten oosten van Slowakije ligt de Oekraïne. Dat leek meneer en vriendin Wateetons wel een interessante bestemming voor een dagtripje. ‘Even een ijsje eten in de Oekraïne’ hoe vaak zeg je dat nou op een dinsdag?

Het spannendste wat je meemaakt bij het oversteken van de grens naar een van de eerstgenoemden is het SMSje van je telefoonprovider. Hoe anders is het bij de grens naar het oosten. Bonkige mannen die geen woord Engels spreken, om onduidelijke redenen afgeblaft worden in het Russisch, uit de rij gepikt worden omdat meneer in een bedrijfsbus rijdt, in een bedompte Sovietachterafkamertje €3,70 moeten betalen voor een vodje met drie stempels dat je vervolgens 100 meter verder om even onduidelijke redenen weer moet inleveren. En wapens, heel veel wapens.

Ruim een uur later mochten ze de Oekraïne in. Ze parkeerden in een buitenwijk van Oezjhorod. Eerste doel: een pinautomaat. Of nee: erachter komen wat de munteenheid is van de Oekraïne en wat die waard is. Het SMSje bij de grens had hij nu ook gekregen en die maakte duidelijk dat ‘even googlen’ er niet in zat. Op basis van de bon van zijn 3,70 visum schatte meneer dat 1 euro ongeveer 25 dinges was. Het laagste bedrag in de pinautomaat was 50 dinges. Dat kon niet kloppen, wie pint er nou 2 euro? Voor de zekerheid pinden ze maar 100 dinges. Met portemonnee rijkelijk gevuld met dingesflappen liepen ze door de fascinerend oostblokkerig buitenwijk. Oost Slowakije oogt verpauperd en troosteloos, maar dit was nog wel een graadje erger. Of mooier. Gaver in ieder geval. Meneer keek zijn ogen uit, ondertussen turend in etalages naar indicaties van het prijsniveau. Een jurkje: 300 dinges, een fles sterke drank 200 dinges. Er was al snel geen andere conclusie meer mogelijk, meneers initiële berekening klopte en uw oostblokhelden gingen Oekraïne veroveren met een krappe 4 euro op zak.

De supermarkt

Met dit bedrag kwamen ze nog opvallend ver. Eerste missie in elk nieuw land: de supermarkt. De volgende zaken vielen op:

• De sectie ‘gedroogde vis’ is net zo groot als die van vlees en kaas.
• Geen wijn is duurder dan 3 euro.
• Pasta schep je zelf uit een bak met de inhoud van 1 kuub.
• Ze hebben er een veel gebruikte chips variant (met smaken als ‘ham in aspic’ ) die bestaat uit op smaak gebrachte stukjes toast. Een soort chipscroutons dus.
• Veel soorten kefir.
• Veel ingemaakte groente, waaronder veel verschillende soorten paddenstoelen.

Het stadscentrum

Het centrum van Oezjhorod bleek opvallend leuk, modern en eh.. heel. Totaal anders dan de buitenwijk. Jonge goedverzorgde hippe mensen, mobieltjes, terrasjes, cappuccino, Wi-Fi. Meneer en vriendin kochten er het ijsje waarvoor ze kwamen. Voor omgerekend €1,20. Ruim een kwart van hun budget en twee keer zo duur als in de meeste salons in Slowakije. Na 3 uurtjes en met nog 2 dinges (briefjes, met een gezamenlijke waarde van een stuiver) op zak liepen zij terug naar de bus om vol indrukken weer naar Slowakije terug te keren.

De grens (bis)

Dat gaat zo maar niet. Zo veel wisten ze inmiddels. Na een uur alleen al wachten in de rij werd het duidelijk dat de Oekraïne in een peulenschil was vergeleken de Oekraïne uit, en dat bleek weer een grap vergeleken met Europa de schengenzone inkomen. Wachtvak na wachtvak. Boze grensbewaker na grensbewaker. Gun na gun. Motor uit motor aan. Paal open paal dicht. Achterklep open, motorkap open, tandenstokerhouder (!) open, gitaartas open, leesboek open. Tikken op alle holle ruimtes. Drie man met zaklantarens op, in en onder de bus. “drugs, weapons, sigarettes, works of art?” Hun onschuldige verhaal over ‘een ijsje halen in de Oekraïne’ zorgde eerder voor extra wantrouwen en wapens dan een spoedige afhandeling van de procedure. Zo’n raar verhaal, dat kan maar één ding betekenen. Of vier: drugs, weapons, sigarettes, works of art. Na twee uur, en echt niets te hebben kunnen vinden mochten ze door… om 100 meter precies hetzelfde riedeltje mee te maken aan de grens van Slowakije. Drugs, weapons, sigarettes, works of art. Kloppen, schijnen, leeghalen, voelen.

Na in totaal 4 uur te hebben gewacht en te zijn doorgelicht mochten ze eindelijk de schengenzone Europa weer in. Doodmoe reden ze in het donker naar de eerste beste parkeerplaats waar ze onrustig droomden over het smokkelen van works of art.

En dat ijsje? Een 6-, hoogstens.